2 gedachten over “Het recht om fouten te maken (2)”
Beste Pascale,
Opvoeden! Daar heeft niemand voor geleerd. Zoonlief was een lieve jonge en als hij fouten beging zei ik helemaal niets. Ik was bang voor dichtslaande deuren en zijn gerechtvaardigde boosheid.
Hij kon goed leren en was binnen een halfuur met zijn huiswerk meestal klaar. Anders dan ik had hij altijd mooie cijfers. Op een goede (slechte) dag. Pa zei hij ik moet even zonder mamma met je praten. Wouw, dat moest belangrijk zijn. Kom even naar mijn kamer, kwam er achteraan. natuurlijk ging ik gelijk zo nieuwsgierig als ik was. Ik vind het vervelend om er over te praten, begon hij maar jij hebt dat ook niet gezien. Ik haal hele slechte cijfers voor proefwerken, af en toe kan ik mijn hersens er niet bij houden. Bij mij ging een heel orkest van vreugdebellen luiden. Dit was nu het onderwerp waarop ik al die tijd had gewacht. Het halletje waar zijn jas hing stonk alsof er wiet werd gekweekt. Je weet, begon ik, dat mama en ik net zoveel van je houden als van je zus. De reden dat je een beetje de kluts bent kwijt bent, is dat je rustig bezig bent je hersen te verroken met die stinkende wiet. Ik zag hem snel opkijken of ik boos werd en hij antwoordde dat ik dat niet kon weten. Beste jongen, ik ben niet alziend maar mijn neus is nog prima. Ik begrijp jou niet zei hij, waarom heb je niets tegen mij gezegd. Jochem heeft van zijn vader huisarrest en een pak slag gekregen plus een maand geen zakgeld. Hij keek me vragend aan en zei dat hij niet begreep waarom ik geen harde maatregel had genomen. Het antwoord was gelijk aan wat ik altijd zei. “Jij bent een 17 jarige volwassene en je weet wat je moet doen.” Mijn zoon, een kop groter, stond op en ik kreeg zomaar een zoen op mijn wang en hij zei dat hij “die troep” nooit meer zou aanraken. Volgens mij was met die belofte ook de laatste keer. Eind goed al goed.
Hallo Bob, dit is een mooi verhaal. Natuurlijk is het in de praktijk van alledag lang niet zo romantisch als het nu lijkt, want de ergernissen en bezorgdheid die je voelt als ouders zijn wel degelijk reëel. Maar wat fijn dat deze benadering voor iedereen in jouw gezin zo goed heeft uitgepakt!
Beste Pascale,
Opvoeden! Daar heeft niemand voor geleerd. Zoonlief was een lieve jonge en als hij fouten beging zei ik helemaal niets. Ik was bang voor dichtslaande deuren en zijn gerechtvaardigde boosheid.
Hij kon goed leren en was binnen een halfuur met zijn huiswerk meestal klaar. Anders dan ik had hij altijd mooie cijfers. Op een goede (slechte) dag. Pa zei hij ik moet even zonder mamma met je praten. Wouw, dat moest belangrijk zijn. Kom even naar mijn kamer, kwam er achteraan. natuurlijk ging ik gelijk zo nieuwsgierig als ik was. Ik vind het vervelend om er over te praten, begon hij maar jij hebt dat ook niet gezien. Ik haal hele slechte cijfers voor proefwerken, af en toe kan ik mijn hersens er niet bij houden. Bij mij ging een heel orkest van vreugdebellen luiden. Dit was nu het onderwerp waarop ik al die tijd had gewacht. Het halletje waar zijn jas hing stonk alsof er wiet werd gekweekt. Je weet, begon ik, dat mama en ik net zoveel van je houden als van je zus. De reden dat je een beetje de kluts bent kwijt bent, is dat je rustig bezig bent je hersen te verroken met die stinkende wiet. Ik zag hem snel opkijken of ik boos werd en hij antwoordde dat ik dat niet kon weten. Beste jongen, ik ben niet alziend maar mijn neus is nog prima. Ik begrijp jou niet zei hij, waarom heb je niets tegen mij gezegd. Jochem heeft van zijn vader huisarrest en een pak slag gekregen plus een maand geen zakgeld. Hij keek me vragend aan en zei dat hij niet begreep waarom ik geen harde maatregel had genomen. Het antwoord was gelijk aan wat ik altijd zei. “Jij bent een 17 jarige volwassene en je weet wat je moet doen.” Mijn zoon, een kop groter, stond op en ik kreeg zomaar een zoen op mijn wang en hij zei dat hij “die troep” nooit meer zou aanraken. Volgens mij was met die belofte ook de laatste keer. Eind goed al goed.
Hallo Bob, dit is een mooi verhaal. Natuurlijk is het in de praktijk van alledag lang niet zo romantisch als het nu lijkt, want de ergernissen en bezorgdheid die je voelt als ouders zijn wel degelijk reëel. Maar wat fijn dat deze benadering voor iedereen in jouw gezin zo goed heeft uitgepakt!