Het gebeurt als we terug naar de auto lopen. Op een bankje aan de rand van het park ontwaar ik zomaar een schilderij van Winnie de Poeh. Het staat keurig rechtop en blijkt zorgvuldig ingepakt in cellofaan. Nieuwsgierig loop ik ernaar toe en zie dan dat er aan de binnenkant van het plastic een handgeschreven briefje zit met de volgende tekst:
“Voor jou van mij
Nee, ik ben niet verloren. Dit is hier speciaal voor jou neergelegd. Het enige wat ik vraag is een keer iets goeds te doen voor een ander
Groetjes,
Een anonieme gever van de fb-groep Voor jou van mij”.
Ik kijk meteen om me heen om te zien of iemand mij soms met meer dan gemiddelde belangstelling gadeslaat, maar nee. Toch zal het schilderij nog maar net zijn neergezet want het is een drukke plek waar veel voetgangers langs komen. Of de vorige passanten durfden of wilden het niet meenemen,
Even twijfel ik – het zal toch geen grap zijn? – maar na nog een blik op de lachende snuit van Winnie, die mij lijkt aan te moedigen, pak ik het schilderij op en neem het mee naar huis. Mijn belofte los ik een paar weken later in door een tas met boodschappen naar de auto te dragen van een mevrouw op leeftijd, waarvoor ze me uitbundig bedankt.
Wat een mooi initiatief! Ik vind het hartverwarmend dat iemand zoveel moeite doet om iemand anders blij te maken. Bovendien is mijn “tegenprestatie” als vinder dat ik ook weer iets goeds voor iemand anders moet doen. Tenslotte heeft de anonieme gever er ongetwijfeld een prettig gevoel bij. Driedubbele good vibes dus.
Op de site leer ik dat het achterlaten van zo’n anonieme gift een “dropje” wordt genoemd en echt op de gekste plaatsen kan plaatsvinden: op het damestoilet in het ziekenhuis, bij een kinderdagverblijf, in een bushalte, in een winkelwagen, bij een bejaardenwoning, in iemands fietsmandje, in de sportschool, in een verzorgingstehuis, bij een pinautomaat, in de wachtkamer van de tandarts…Niets is te gek. De mogelijkheden zijn, mits het presentje goed is verpakt tegen de kracht van de elementen, eindeloos.
Heerlijk, mensen die uit pure oprechtheid iets aan anderen weggeven in plaats van iets van anderen weg te nemen.
© Pascale Bruinen
Deze column is op 18 juni 2015 verschenen in het Algemeen Dagblad.
cool columns 
Hoi Pascale, je blog is weer een heerlijk begin van de week. Voor mij heb je de vierdubbele good vibes bereikt met dit hoopvolle bericht. Alle goeds
Hoi Wilma, wat leuk weer even wat van je te horen! Alles goed, hoop ik! Dank je wel voor je reactie, daar krijg ik op mijn beurt weer good vibes van!
hoi pascalle,
ja leuk zijn die initiatieven he! ik word er vrolijk van en vooral de spontaniteit wekt ook steeds mijn nieuwsgierigheid. een prettige onderwereld :)) Ik stuitte laatst op een zwerfboek. De opzet is om deze om te ruilen in het daarvoor bestemde plastic zakje voor een boek wat je zelf zo wilt delen.
Jou boek heb ik overigens bijna uit. Ik heb weer veel instemmend geknikt als voormalig “blauwe” en vooral de eerste sectie en hoe je die vond kwam mij zeer bekend voor. Vooral fijn dat je de emoties erbij benoemd. In de jaren 80 was dat nog niet zo de gewoonte :))
Ook ik ben blond, dus ik heb hartelijk moeten lachen om je entree bij het AT en andere teams….
Veel succes met je blogs en ben benieuwd of er nog een volgend boek komt. Vooral de smeuige verhalen doen ’t wat mij betreft goed :))
hartelijke groet,
mariette
Hoi Mariette, dank voor je uitgebreide reactie! Leuk dat je zoveel herkent…Wat mij betreft komt er inderdaad een nieuw boek, maar dat kan nog wel even duren. Dank je wel voor je goede wensen en nog een fijne avond, hartelijke groeten van Pascale
Dat tovert ineens een glimlach op je gezicht. Ik ken ook iemand die zo gehaakte spulletjes maakt en dat ook op leuke plaatsen achterlaat. Zalig, dat gewoon doen zomaar.
Wat een heerlijk idee. Dat ga ik ook doen!!
Wat leuk dat je geïnspireerd bent! Mooi als je meedoet. Heel veel succes en vooral “feel good” ervaringen gewenst!