Als hommage aan de onlangs overleden muziekgrootheid Prince publiceer ik vandaag nogmaals de column die ik ruim vier jaar geleden heb geschreven voor mijn coolcolumns blog.

Ik heb de gewoonte om luidkeels te zingen in de auto. Onlangs nog Purple Rain van Prince in de cd-speler en op volle sterkte meekwelen met His Royal Badness. Een moment helemaal voor mezelf. Volledige vrijheid om me vocaal uit te leven in de knusse privacy van mijn micro-wereld op wielen. Niemand die tegen me klaagt, niemand die me vraagt om het volume zachter te zetten. Alleen Prince en ik, samen in een intieme paarse regenbui.

Bij ieder gitaarakkoord en elke lyric waan ik me meer in de jaren tachtig. In mijn gedachten zie ik alle beelden van de videoclip, afkomstig uit de gelijknamige film, weer voorbij komen. Prince met zijn witte gitaar op het podium in die donkere en ietwat louche nachtclub, omgeven door sigarettenrook. Een klein en frêle mannetje in een potsierlijke prinselijke outfit op schoenen met plateauzolen. Ogen aangezet met eyeliner, vlassig snorretje, glitterspray in zijn krullenkapsel. Op enig moment tijdens het optreden geeft hij Wendy, vaste gitariste van zijn band The Revolution, een broederlijke kus op de wang. Ze blijft er onbewogen onder. Gek hoe je je dit soort details jaren later nog exact weet te herinneren.

Ik vind het pas echt leuk worden als deze geniale compositie bijna ten einde loopt. Eerst komt nog die magistrale elektrische gitaarsolo, dat klaaglijke maar tegelijk prachtige gejank. Hoewel het onnavolgbaar is, probeer ik tegen beter weten in zelfs dat mee te blèren.

Maar dan. Eindelijk, eindelijk komt het moment waarop ik 5 minuten en 19 seconden heb gewacht. Prince gaat nu over op hartverscheurende uithalen met zijn falsettostemmetje. Het klinkt bijna pijnlijk, alsof hij zojuist met zijn koninklijk klokkenspel klem is komen te zitten tussen de gitaarsnaren. Maar tegelijkertijd is het zó mooi dat ik er kippenvel van krijg. In mijn ontroering heb ik geen andere keus dan zo hard mogelijk met hem mee te janken.

Ik neem een enorme ademteug, sper mijn mond wagenwijd open en geef vanuit mijn middenrif ongenegeerd alles wat ik in me heb, als ware het voor de finale van The Voice of Holland. Mijn volume en toonhoogte zorgen er in mijn compacte middenklasser bijna voor dat ik acuut die engerd van Carglass moet bellen. Op exact hetzelfde moment gaat het stoplicht op rood.

Voor één keer kijk ik maar niet links of rechts naast me.

© Pascale Bruinen