Krullen wil ik. Een hele kop vol met grote, sexy krullen. We schrijven 1984 en mijn grote voorbeeld is de actrice Jessica Lange. Dus op naar de kapper met een uitgeknipte foto. Zó moet het worden en niet anders.

Kapster Karin gaat een heuse permanent erin zetten. “Het wordt toch wel precies zoals op de foto?”, informeer ik voor alle zekerheid nog maar eens. “Zeker weten”, zegt ze geruststellend, “en ik maak het zo dat het goed blijft zitten”.

Ik ontspan en laat Karin haar goddelijke gang gaan. In gedachten zie ik de reacties van iedereen al voor me. Groen en geel zullen ze zien van jaloezie als ze beseffen dat ik sprekend op Jessica lijk. Nou ja, alleen qua haren dan. Inwendig zit ik me te verkneukelen. Tot aan het moment dat Karin de krullen uitkamt.

IIEEUUWW! Wat is dát? In plaats van de weelderige, los vallende krullen van Jessica kijk ik naar iets dat nog het meest lijkt op de vacht van een bejaarde poedel. Allemaal pietepeuterige, heel strak zittende krulletjes. Zó strak dat mijn haren niet eens meer te berge kunnen rijzen. Zoals ik er nu uit zie zou ik onmiddellijk kunnen intrekken in elk willekeurig bejaardenhuis.

Ik begin acuut te zweten. Ik moet letterlijk naar lucht happen. Nietsvermoedende Karin biedt ondertussen jolig aan een spiegel te gaan halen. Een spiegel?? Ik heb hoegenaamd geen enkele behoefte dit gedrocht ook nog aan de achterkant te aanschouwen. Net op tijd slaag ik er in om “laat maar” uit te kramen. Het komt er piepend uit, alsof zelfs mijn stembanden in shock zijn.

Ik spoed me naar huis, onderwijl biddend dat ik geen bekenden tegen kom. En zoals het een echte masochist betaamt kan ik het onderweg niet laten om telkens een snelle blik in de spiegelende etalages te werpen. Ben ik dat? Oh. Mijn. God. Ik lijk wel een vreemde.

Eenmaal in de veilige beslotenheid van mijn badkamer ga ik woest mijn haren wassen, wel een half uur lang. In de vurige hoop dat de krullen hierdoor op miraculeuze wijze groter worden. Of nog beter: helemaal weg blijven. De hoop blijkt ijdel. Het heet niet voor niks permanent.

Zelfs mijn vader, die nog geen spier vertrekt als ik in een jutezak voor hem zou staan, kijkt nieuwsgierig naar mijn nieuwe kapsel. Nu word ik pas echt ongerust. Wat zeg ik? Dit is alarmfase rood.

“Wat valt er te zien?”, vraag ik kattig.

“Zo ben je net Connie Vandenbos”.

Dat doet de deur dicht. Denk je door een beurt bij de kapper eruit te kunnen zien als een sexy filmster, lijk je op een übertruttige en degelijke zangeres van middelbare leeftijd. Die overigens ook nog loenst.

Geen krullende haar op mijn hoofd die eraan denkt dit zo te laten. Morgenvroeg zit deze Connie bij Karin om het hele zwikje weer er uit te laten halen.

En dat is allemaal de schuld van Jessica.

© Pascale Bruinen

Oh oh, dat zal veel lezeressen misschien wel zéér bekend voorkomen. Een totaal mislukt experiment bij de kapper. Tja, we willen nu eenmaal altijd wat we niet hebben. De dames met prachtig steil haar willen krullen en andersom. Misschien voel jij ook de behoefte om je  wereldschokkende kapperservaringen te delen? Reageer dan hier!