In onze achtertuin staat Boom, een Catalpa. Een prachtexemplaar. Talloze malen per jaar kijk ik naar hem. Boom heeft de goede eigenschap mij erg gelukkig te maken.

Ik verwonder me elke keer weer over zijn schoonheid door alle jaargetijden heen. Met zijn majestueuze kroon van takken en bladeren is hij het onbetwiste middelpunt van de tuin. Letterlijk en figuurlijk.

Boom is ook nuttig. Hij verschaft ruimhartig plek aan vogels om op zijn takken uit te rusten of zich in het dichte bladerdek te verstoppen. Geeft frisse schaduw als het ’s zomers te warm wordt. Zorgt voor een betere luchtkwaliteit.

In zijn winterse kaalheid biedt hij een indrukwekkende aanblik als hij zijn symmetrische takkenpatroon prijsgeeft. In het voorjaar is het een feest om Boom te zien ontwaken. Uit de slapende knopjes ontvouwen zich perfecte blaadjes. Hun frisgroene kleur een teken van een nieuwe levenscyclus. Een nieuw begin.

Iets verder in de lente staat Boom in bloei. Hij draagt dan, schijnbaar moeiteloos, een veelheid aan kleine witte bloemetjes in lange trossen. Boom lijkt zo wel een gigantisch bruidsboeket. Met de zomer in aantocht wordt het lichte groen in de bladeren allengs donkerder.

Tegen het einde van het seizoen hou ik Boom scherp in de gaten. En plotseling is het daar. Het is nog niet eens dat de bladeren een andere kleur krijgen. Nee, ik zou kunnen zweren dat ze er vermoeid uit zien. De bladeren, eerst fier, vol en sappig, gaan nu krullen door vochtverlies. Nu hangen ze echt. Dat luidt het begin van de gele verkleuring in. De opmaat voor het verlies van alle bladeren tegen het einde van de herfst.

Afgelopen najaar. Het moment dat ik al zo lang heb gevreesd is daar. Boom moet gesnoeid worden. Ik ga akkoord maar alleen onder de voorwaarde dat ik er persoonlijk bij aanwezig ben.

Ik bekijk de man die de klus komt doen met argusogen. Gelukkig weet hij precies wat ik bedoel als ik zeg dat Boom het model van zijn brede vorm moet behouden. Hij heeft het begrepen en gaat aan de slag.

Ik heb vertrouwen maar hou toch onwillekeurig mijn adem in als hij de eerste tak afknipt. Het is wel een erg groot stuk, denk ik als ik het geamputeerde deel van Boom op de grond zie vallen. Al snel volgen vele andere takken. In enkele seconden ruw afgedankt na jaren trouwe dienst. Voorgoed de band met Boom verbrekend.

Als het klaar is kijk ik eens goed naar Boom. Ik zie dat hij in de omtrek een flink stuk kleiner is geworden. Maar wat is hij mooi. Zo…strak. Zijn breed uitwaaierende kroon is nog steeds duidelijk zichtbaar. Maar er is nog iets waar ik niet meteen de vinger op kan leggen. Even later weet ik het. Het lijkt alsof Boom een verjongingskuur heeft ondergaan. Hij heeft weer zijn omvang en uitstraling van een jaar of vijf geleden.

Boom is de oude niet meer. Boom is beter dan de oude.

Hij is Botox Boom.

© Pascale Bruinen

Is ‘ie mooi of is ‘ie mooi? Misschien hebben jullie ook wel een speciale band met iets dat groeit en bloeit. Dan herken je vast wel een en ander uit deze column. Of heb je er net he-le-maal niks mee? Hier is de plek waar je het kunt laten weten.