“Waarom moet jij zo lang met je zus de stad in om te shoppen?” vraagt mijn dochter nogal kribbig.  Eén blik op haar gezicht en het is me duidelijk. Ze is jaloers. Jalóérs. Op mij. Haar moeder. Omdat ik op mijn vrije dag ook eens een paar uurtjes de stad in ga.

En dat terwijl zij het juist is die een luizenleventje heeft vol met plezierige dingen. Die als het even kan zelf iedere gelegenheid te baat neemt om de stad in te gaan met haar vriendinnen. Zoveel lesuitval heeft dat ze tussen de vrije uren door ook nog even naar school moet. Die nu eens een schoolreisje en dan weer een museumbezoek op het programma heeft staan. En om de haverklap vakantie heeft, in de zomer zelfs ein-de-loos lang.

Zij ook die nog nergens verantwoordelijkheid voor hoeft te dragen, geen zorgen heeft over hypotheekrente-aftrek, eigen bijdrages voor ziektekosten of de hoogte van het pensioen om maar wat dwarsstraten te noemen. Niks van dat al.

Achteraf vallen de puzzelstukjes op hun plaats want ik realiseer me dat ze al vaker dit soort opmerkingen heeft gemaakt. Ze kan het kennelijk ergens gewoon niet uitstaan dat ik inmiddels – door schade en schande wijs geworden – niet meer altijd lijdzaam thuis op haar zit te wachten met thee en koekjes.

Dat is ook meteen het dubbele aan de situatie. Aan de ene kant zet zij zich, zoals het schijnt te horen, steeds meer tegen mij af. Ik bemoei me te veel met haar, zij mag ook nooit wat enzovoort. Ook vertrouwde gewoontes kennen in haar ogen plots geen genade meer omdat ze die, zoals ze zelf zegt, kinderachtig vindt. “Jij denkt dat ik nog steeds 10 ben”, kreeg ik te horen als ik inderdaad – zoals in de goede oude tijd – warme chocomel met een plakje cake aanbood bij thuiskomst. Of samen met haar kleren wou gaan uitzoeken.

Aan de andere kant: o wee als ik het niet meer doe. Dan zet ze evengoed haar stekeltjes op en wil ze ineens weer een beetje kind zijn. Het bekende “tussen tafellaken en servet” verhaal. Dan klaagt ze plots dat ik haar te weinig aandacht schenk en nooit wat met haar onderneem.

Tja, het is moeilijk zo niet onmogelijk om het goed te doen. Toon ik interesse en geef ik haar alle aandacht ben ik een bemoeizuchtige zeurpiet. Laat ik haar meer met rust en haar eigen ding doen, ben ik een ontaarde egotripper.

Gelukkig ben ik na heel wat oefening langzamerhand gevoelloos voor dit soort emotionele chantage.  Dat is maar goed ook want als rechtgeaarde egotripper heb ik mijn reputatie hoog te houden.

En bovendien houd ik niet alleen veel van mijn dochter maar ook van shoppen.

© Pascale Bruinen

Sound familiar? Hoewel al boekenkasten vol zijn geschreven over de vaak complexe moeder-dochter relatie kan daar altijd nog wel wat aan toegevoegd worden. Voel jij de neiging om je hart te luchten, laat dan hier een reactie achter.