We schrijven november 2011. Onze Vize Weltmeister heeft met 3-0 verloren van aartsrivaal Duitsland. Een vriendschappelijk partijtje, dat wel, maar toch. Wat doet dat met me? Niet heel veel meer, moet ik bekennen. Ik kan het nu beter relativeren.

Dat is vroeger wel anders. Ik ben gek van voetbal, met dank aan mijn vader. Bij gebrek aan een zoon hoopt hij dat een van zijn dochters het heilige vuur voelt. Pas bij de derde heeft hij prijs. Ik ga mee naar het stadion voor het voetbal en niet voor snoep van het “rondloopmannetje”, zoals mijn zussen.

Het hele WK 1974 heb ik ondanks mijn jeugdige leeftijd intens beleefd. Het Nederlands elftal zit natuurlijk in de zwaarste poule. West-Duitsland uiteraard in de zwakste. Mijn grote favoriet is Johan Neeskens, een stoere bikkel die niet kapot te krijgen is. Moet je nu eens om komen met die verwende, overbetaalde snotapen die voor het minste of geringste uitvallen. Of soms niet eens willen invallen.

Oranje knalt zich met het ene totaalvoetbal-hoogstandje na het andere de sportgeschiedenis én de finale in. Waar West-Duitsland wacht, dat de weg naar München strompelend heeft afgelegd maar er toch is gekomen dankzij typisch Duits doelpunt-in-blessuretijd-geluk en thuisfluitersvoordeel.

De finale op 7 juli 1974 zie ik met mijn ouders in een Zwitsers restaurantje in Spanje, nota bene temidden van allemaal Duitsers. Uitgerekend mijn idool mag al na welgeteld twee (!) minuten aanleggen voor een strafschop, die ook nog overgenomen moet worden. Maar hij zit en ondanks dat we zwaar in de minderheid zijn, durven we toch te juichen, overtuigd als we zijn dat Die Mannschaft – met al die provocerende, oerlelijke Neanderthalers – helemaal opgerold zal worden.

De rest is geschiedenis. Ik ben ontroostbaar en heb de 1300 kilometer lange rit naar huis alleen maar gehuild over zoveel onrecht. En mijn ouders én mezelf vanuit Spanje, door Frankrijk via België tot in Nederland gekweld met één en dezelfde, eindeloos herhaalde, vraag.

“Kunnen ze die finale niet overspelen?”

© Pascale Bruinen

Tja, na deze zeer pijnlijke foto is aan jullie het woord. Durven jullie nog te grasduinen in die ver weg gestopte herinnering? Of heb je het misschien helemaal verdrongen? Laat het ons weten op deze blog!