Haar naam zegt alles.
Ze is als een mooie bloem. Een bloem die nog net niet helemaal open is. Een bloem die nog lang niet al haar geheimen heeft prijsgegeven. Zo’n bloem waar je altijd naar zou kunnen blijven kijken.
Haar beeltenis straalt me tegemoet vanaf het krantenpapier. Ik zie een jong, fris en open gezichtje. Ik moet even slikken.
Haar glimlach is beeldschoon. Welke poel van ellende heeft ze weten te verbergen met deze oogverblindende lach? Ik voel een steek in mijn hart.
Terwijl haar ogen lijken te twinkelen, worden de mijne vochtig.
Niemand die het zag aankomen.
Het lijkt een doodgewone dinsdag. ’s Ochtends drinkt ze zoals altijd thee met haar moeder en smeert ze haar boterhammen voor de lunch. Boterhammen die ze nooit meer zou opeten. Ze had immers een trein te halen.
Maar de trein haalde haar.
Een vrolijke meid, deels nog kind, deels al vrouw. Een slimme meid, die prachtige punten haalde op school. Een hartelijke meid, die nooit te beroerd was anderen te helpen als ze problemen hadden.
Maar wie hielp haar in haar donkerste uren?
Door mijn tranen heen dansen de letters van haar prachtige afscheidsgedicht voor mijn ogen. “Als het sneeuwt, ben ik het vlokje dat in jullie handen valt”. Deze zin snijdt me rauw door mijn moederhart.
Mijn gedachten tollen in het rond. Voor dit soort verlies bestaan geen woorden. Toch probeer ik ze te vinden. Ik moet wel.
Afschuw. Verdriet. Onrechtvaardigheid. Machteloosheid. Geen van alle bieden ze enige genoegdoening.
Ik voel nu iets anders zijn lelijke kop opsteken. Woede. Pure woede bij de gedachte dat een stel laffe pestkoppen dit drama op hun geweten hebben.
Haar schriften onthullen een gebroken jonge ziel. Gebroken door jarenlange pesterijen wilde en kon ze niet meer verder. De pijn was ondraaglijk. Die 11e december 2012 was het klaar. Ze zag geen andere uitweg meer dan een gewelddadige ontmoeting met dodelijk staal.
Haar naam zegt alles. Ze was als een mooie bloem. Een bloem die geknakt is nog voordat ze in volle bloei kon staan.
Fleur Bloemen. Bloem Bloemen. Mooie Bloem.
Sneeuwvlokjes zullen voor mij nooit meer hetzelfde zijn.
© Pascale Bruinen
cool columns 
Ik dacht dat je vandaag zou schrijven over het einde van de wereld. Maar voor ouders komt dit op hetzelfde neer. Nicole
Treffend verwoord, Nicole. Zo is het. Pascale
Hoi Pascale, wat een indrukwekkend mooie en ook pijnlijke, droevige tekst. Ik heb hem op Facebook gedeeld en mijn vrienden gevraagd hem te delen, vooral met hun jeugdige vrienden. Misschirn wordt een deel nog eens wakker en zien ze wat ze kunnen veroorzaken
Hallo Monique, dank je wel voor je mooie woorden. Ik vind het een super idee om deze column via Facebook te delen in de hoop dat het iets los maakt. Iedere persoon die daardoor eens extra hierbij stil staat, is er een.
Dank je wel voor deze geste. Groetjes, Pascale
Wat verschrikkelijk! De grootste nachtmerrie voor elke ouder!! Pesten is ook zinloos geweld!!
Hier heb ik niets aan toe te voegen.