Samen met een aantal bevriende koppels zijn we op een eighties party. De tijd van de schoudervullingen, Ronald Reagan en Ijzeren Maggie, ontplofte kapsels en yuppies. Maar dus ook van veel leuke muziek. Madonna, U2 en Michael Jackson domineren in die tijd de hitlijsten.

De jaren tachtig roepen herinneringen op aan Duran Duran, Spargo, Rick Astley. Frank Duvall, Bucks Fizz en Stock, Aitken & Waterman. Maar ook aan Maywood, Milli Vanilli, Boys Town Gang of Irene Carra. Proud to be fout, kortom.

Maar laten we ons niets wijs maken. Aan de gemiddelde leeftijd te zien van de mannen en vrouwen om me heen, zijn zij allemaal hier om dezelfde reden als ik: me dankzij de muziek even terug in de tijd wanen om nostalgisch te zwijmelen bij de zorgeloze herinneringen als twentysomething. 

Good old Erik de Zwart is er ook en doet zijn naam qua hoofdbedekking nog volop eer aan. Eerlijk is eerlijk, hij ziet er voor zijn leeftijd nog goed uit. Hij schnabbelt vanavond een paar duizend euro’s door de boel aan elkaar te praten en dat doet hij goed. Als ik mijn ogen even sluit en luister naar die overbekende stem, ben ik plots weer 25 jaar oud en zit ik voor mijn tv-tje te kijken naar de Top 40.

Behalve dat er dj’s zijn die ons moeten gaan opzwepen, zijn er ook live optredens gepland. Stralende middelpunt van vanavond is Billy Ocean. De platen die ik van hem ken, zijn When the going gets tough, the tough get going, Caribbean Queen en Get outta my dreams, get into my car. Gezellige meezingers, maar niet meer dan dat. Precies goed dus voor een avond ongecompliceerde lol.

Als het tijdstip nadert waarop hij aan de beurt is, ga ik met een paar vriendinnen helemaal vooraan staan bij het podium om maar niets van zijn optreden te hoeven missen. Ingespannen tuur ik naar de bühne waar hij nu ieder moment kan verschijnen.

Opeens zie ik een oude grijze man tussen de coulissen door naar voren komen. Wat doet die nou hier op zo’n moment?, denk ik nog lichtelijk geïrriteerd. De spanning in de zaal loopt voelbaar op. Waar blijft Billy Ocean?

Tot mijn verbijstering grijpt de brutale bejaarde ineens de microfoon. Het applaus en gejoel van het publiek zwellen nu aan tot boven de toegestane decibelnorm. En dan valt bij mij pas het kwartje.

O mijn god. Dit ís Billy Ocean! Wat is er met hem gebeurd???

Ik kan alleen maar sprakeloos en met open mond staren naar de man op het podium die nog het meeste weg heeft van een kloon van de voormalige Secretaris-Generaal van de Verenigde Naties, Kofi Annan.

Om te zeggen dat ik in shock ben, is het understatement van het jaar. Hoe wreed is de tand des tijds. Want wáár is de fris en fruitige Billy Ocean met zwart haar gebleven die ik ken uit al die leuke clips? Ik zie er kennelijk zó geschrokken en verslagen uit, dat mijn vriendinnen in een deuk liggen.

“Wat had jij dan gedacht? Dat hij er nog net zo uit ziet als in 1984?”, grinnikt er eentje.

Euh, ja. Eigenlijk wel. Mick Jagger is toch ook geen spat veranderd sinds 1961?

Pas na een paar nummers gebiologeerd staren naar het gezicht en luisteren naar de stem van deze grijsaard, ben ik overtuigd dat het hem echt is. Alleen het vocale deel van hem is nog precies hetzelfde als in de jaren tachtig.

“Ik denk dat ik beter met mijn rug naar het podium kan gaan staan”, fluister ik daarom tegen mijn vriendin die naast me staat en voeg de daad meteen maar bij het woord.

Even later besluit ik terug naar achter in de zaal te lopen.

Ik hoef het verval niet zo nodig van dichtbij in het gezicht te kijken.

© Pascale Bruinen

Voor

en na