Vannacht ben ik wakker geworden van een kloppende pijn in mijn kaak. Zul je net zien dat ik uitgerekend vandaag back-up dienst heb, wat betekent dat ik in geval van nood moet invallen. Op zo’n dag is het dus niet de bedoeling dat ik afspraken heb, want het kan zijn dat ik onverwachts naar een doorzoeking moet of – in het ergste geval – onvoorbereid een zitting moet doen. Gelukkig komt dat laatste maar uiterst zelden voor.
Daarom hoop ik vurig dat er niets gebeurt zodat ik niet ingezet hoef te worden en even op en neer naar de tandarts kan.
Ik ben net klaar met mijn ontbijt als mijn gsm rinkelt. In het display zie ik dat het onze planner is. O, o, dat kan op dit vroege uur maar één ding betekenen: dat ik aan de bak moet. Al snel blijkt dat het worst case scenario zich verwezenlijkt want er is een ziekmelding van een collega die zo dadelijk om 9.00 uur een politierechterzitting heeft.
Ik schiet in de stress, niet alleen omdat ik niets heb kunnen voorbereiden maar ook omdat mijn kies vervaarlijk klopt. Zo kan ik niet naar de zitting. Godzijdank blijkt een andere collega zo bereidwillig te zijn om de eerste zaken voor zijn rekening te nemen (nogmaals bedankt, Martin!) zodat ik op en neer naar de tandarts kan.
Meteen na de behandeling slik ik twee paracetamols en snel ik naar de rechtbank om de zitting over te nemen. Maar ik had me helemaal niet hoeven te haasten, want mijn collega zit nog midden in een zaak die nog wel even gaat duren. Dit keer ben ik eens blij dat de zitting uitloopt want dat geeft mij de tijd om een computer op te zoeken en de volgende zaken in sneltreinvaart te gaan bestuderen (hulde aan het digitale tijdperk!).
Vandaag ben ik extra dankbaar voor mijn ervaring en improvisatietalent. Tot mijn opluchting zijn het geen van alle hele zware of complexe zaken, dus kan ik snel en geroutineerd vooruit werken. Op het moment dat ik de zitting van mijn collega moet overnemen, ben ik er dus klaar voor en worden de resterende zaken netjes afgehandeld.
En zo komt gelukkig niet alleen aan mijn kiespijn, maar ook aan deze stressdag een einde.
© Pascale Bruinen
Deze column is op 13 november 2014 verschenen in het Algemeen Dagblad onder de titel “Met zulke kiespijn kan ik toch niet naar de zitting?”
cool columns 
Als je maar geen vormfout maakt in de consternatie.
Het recht moet immers zijn beloop hebben…
Zomaar opeens kiespijn, laat ik het afkloppen het lijkt me niets
en is me nooit overkomen.
De drie keer dat mijn kies afbrak was slechts lastig, maar niet pijnlijk.
Wel weer op vervelende momenten, want net voor vertrek naar vakantieoorden.
Nood breekt dan wet en de noodkroon werd geplaatst en hield het de hele vakantie.
Stel je voor bij een Franse of Italiaanse tandarts in de stoel om een kroon…( Kroon)
Hoeveel € uro’s zou me dat gekozt hebben?
Fijn weekend, met niet al te veel pijn.
Mooie column die mij direct doet denken aan eigen ervaringen met piketdiensten, toen ik tactisch rechercheur was. Ik had wel eens van die avonden, dat ik vurig hoopte dat men mij niet zou oppiepen. Drukke dag achter de rug, al een paar overuren achter de rug en wetende dat de volgende dag dringende werkzaamheden moesten worden verricht.
Ik ging dan op tijd naar bed, dronk uiteraard niets van alcohol en als ik dan de pieper en gsm op het nachtkastje had gelegd, overviel mij opeens het gevoel dat ik binnen enkele ogenblikken zou worden opgepiept. En dat gebeurde dan ook prompt.Niet altijd binnen enkele minuten, maar wel meestal binnen een uurtje of zo. Was ik net in slaap gesukkeld, schrok ik wakker van de pieper en kon ik weer ergens een lijk gaan oprapen.
Heb dat best vaak meegemaakt in de ruim 8 jaar van mijn recherchetijd.
Ik ging toen zelfs denken dat dit zoiets moest zijn als een natuurlijk proces. D.w.z. hoe meer ik hoopte dat ik niet gestoord werd, des te sneller werd ik juist wel opgepiept.
Kiezen. Ook zo’n hot item bij mij. Heb al eens van de kiespijn onderweg naar de tandarts de auto naast de weg moeten zetten om even bij te komen. En afgelopen zomer heb ik onderweg naar ons vakantieadres een halve kies met wortel en al uit mijn kaak gebroken. Gelukkig zat die helft niet heel erg vast meer. De pijn was bijna gelijk over. De andere helft is anderhalve dag later alsnog door de tandarts verwijderd.
Respect Pascale…! Voor jou en je collega OVJ’s! 🙂
Hoi Cindy, dank je wel voor je lieve reactie. Dat doet me goed! Fijne zondag nog, groetjes van Pascale
Mooi stuk, over doorzetting en power, ik hou van zulke mensen.