De man achter het hekje, gekleed in een trainingspak van een populaire Engelse voetbalclub, ratelt alsof hij atlete Dafne Schippers verbaal naar de kroon wil steken. In zijn haast om uit te leggen waarom hij een medewerker van een opvanghuis woordelijk heeft bedreigd, struikelt hij zodanig over zijn woorden dat de rechter en ik hem nauwelijks kunnen volgen.
Hij heeft al een behoorlijk strafblad, waaronder veel drugsfeiten waarvoor hij enkele jaren heeft moeten zitten. Intrigerend is dat dit een tijd geleden – althans op papier – is gestopt. Wel is hij recentelijk vaker veroordeeld voor beledigingen en bedreigingen. Ook nu hangt hem daarvoor een maand gevangenisstraf boven het hoofd uit een eerdere zaak.
Nog voordat ik de beschuldiging goed en wel heb kunnen voordragen, roept hij al dat hij stom is geweest. Tijdens de behandeling onderbreekt onze spraakwaterval ongeveer iedere zin van de rechter en mij met een spervuur van toelichtende opmerkingen. Het is echter lastig om echt boos op hem te worden omdat hij zo eerlijk is. Hij neemt volledige verantwoordelijkheid voor wat hij heeft gedaan en legt – van de hak op de tak springend – uit dat hij bij tegenslag heel domme dingen zegt. Op de een of andere manier werkt dit, ondanks de nare beschuldiging, ontwapenend.
De drugs heeft hij bewust achter zich gelaten toen zijn kind iets ouder was, zo antwoordt hij desgevraagd. “Vroeger kon ik zeggen dat ik in een hotel zat, maar nu is ze acht jaar en heel slim, dus dat gelooft ze nu niet meer”.
Ik merk op dat hij kennelijk een ijzersterke wil heeft. Het is immers niet gemakkelijk om uit de drugswereld te stappen. Als hij diezelfde wil nu eens zou inzetten om voortaan eerst tot tien te tellen alvorens iets te zeggen?, zo hou ik hem voor.
Voor het eerst is verdachte even stil als hij hierover nadenkt. Dan zegt hij serieus: “Voor mijn kind wil ik dat proberen”.
Vraag me niet waarom, maar ik geloof hem. Dus eis ik alleen twee weken gevangenisstraf voor de bedreiging maar geen tenuitvoerlegging van die openstaande maand gevangenisstraf.
De rechter vindt het een heel afgewogen eis en vonnist conform.
Nu maar hopen dat hij niets strafbaars roept voordat hij bij drie is aanbeland.
© Pascale Bruinen
Deze column is op 28 mei 2015 verschenen in het Algemeen Dagblad.
cool columns 
Jouw boek in twee dagen uit
Iets meer inzicht in jouw beroep
alhoewel… Doe jij ook onderzoek?
Bijv. naar iets wat je mist?
Bescherm je jouw idealen?
Behoed je de maatschappij?
Jammer dat het zoveel kleine stukjes zijn.
De achtergrondinfo mocht wat groter wat mij betreft.
Verder gemakkelijk te lezen en de stukjes hebben verbinding
met elkaar. Kortom. COMPLIMENTEN! ****
Hallo Ivar, dank je hartelijk voor de moeite van het reageren. Enne…dat heb je echt snel gedaan, ruim 350 bladzijden in twee dagen! De antwoorden op jouw vragen: de politie doet zelf het onderzoek maar ik stuur de politie daarin aan. Uiteindelijk is in strafzaken de officier van justitie eindverantwoordelijke voor het onderzoek en die heeft daarin dus de regie. Als ik in een zaak iets mis, vraag ik de politie om dit te aan te vullen. Door middel van dit werk bescherm ik niet zozeer mijn idealen, maar die van de hele maatschappij (waar ik zelf natuurlijk ook deel van uit maak), namelijk die van een rechtvaardige en veilige samenleving. Dankzij politie en justitie, en dus ook voor een stukje dankzij mijn inbreng, wordt de maatschappij dagelijks behoed voor vele dingen die haar zouden kunnen bedreigen. Uiteindelijk is het natuurlijk onze missie de maatschappij telkens een stukje veiliger te maken.
Ik heb er in dit boek bewust voor gekozen om er juist geen juridisch handboek vol (achtergrond)informatie van te maken maar een toegankelijk en prettig leesbaar geheel zonder al te veel jargon. Mocht je meer informatie willen over straf(proces)recht, dan kun je daarover natuurlijk vele andere boeken raadplegen. Maar of die ook zo leuk zijn als het mijne, durf ik niet te garanderen…:-))) Fijn weekend en bedankt voor je complimenten!