Ik zit rustig achter mijn bureau mijn zitting voor te bereiden als er ineens een snerpend alarm afgaat. Een strenge vrouwenstem maant me het pand onmiddellijk te verlaten via de nooduitgang en daarbij de liften niet te gebruiken. Nu neem ik toch altijd de trap, dus dat vind ik niet zo’n punt.

“Is dit een oefening?”, roep ik nog bij wijze van uitstel van het onvermijdelijke tegen collega’s. Maar als ik zie dat de anderen hun jassen al van de kapstok nemen en richting uitgang gaan, besluit ik ook mijn boeltje te pakken. Gauw gooi ik mijn gsm, toegangspas en boterhamdoosje in mijn tas, sla een sjaal om en trek mijn jas al lopend aan om aan te sluiten bij de groeiende stroom richting trapportaal.

Daar is het, raar maar waar als er een alarm loeit, een gezellige boel.

“Hee!!! Ook hier vandaag! Wat leuk jou weer even te zien, al is het dan onder ietwat vreemde omstandigheden!”, zeg ik tegen een mannelijke collega die ik op het werk al tijden niet meer ben tegengekomen. Er ontspint zich een geanimeerd gesprek, terwijl we gedwee aanschuiven in de steeds langer wordende rij die naar beneden loopt.

Iedereen lijkt goedgemutst, van enige onrust – laat staan paniek – is geen sprake. Hoewel ik me afvraag wat er aan de hand kan zijn, kan ik me vanwege de sfeer om me heen bijna niet voorstellen dat het iets ernstigs is. Maar dat wil natuurlijk niets zeggen.

En zo kan het gebeuren dat ons gebouw opeens een schier eindeloze stroom mensen uitbraakt, die netjes in rijen achter elkaar aanlopen naar de aangewezen locatie. Als ik achterom kijk, zie ik dat we allemáál keurig het zebrapad oversteken, zoals het braaf overheidspersoneel betaamt. Arme auto’s die voor onze ingetogen optocht moesten stoppen want die stonden er wel eventjes.

Op de afgesproken noodopvangplek is het een vrolijke drukte van keuvelende mensen. Ik kan eindelijk een collega die zwanger is feliciteren en praat bij met een collega wier opleiding ten einde loopt.

Als we het teken krijgen dat we terug moeten, vind ik het bijna jammer dat het voorbij is.

Misschien moeten we dit voortaan iedere maand doen, maar dan zonder alarm als aanleiding.

Is wel zo goed voor de teamgeest.

© Pascale Bruinen

Deze column is op 15 oktober 2015 verschenen in het Algemeen Dagblad.