Het kan bijna niet anders of er moeten meer mensen zijn die momenteel genieten van de teloorgang van The Special One, a.k.a José Mourinho, tegenwoordig (weer) trainer van de Londense voetbalclub Chelsea. Volgens overlevering zou hij zichzelf met deze megalomane titel hebben gekroond omdat hij oprecht gelooft dat zijn klinkende successen als voetbaltrainer hem ver doen uitstijgen boven gewone mensen zoals jij en ik.

Ok, toegegeven: ik ken dhr. Mourinho niet persoonlijk, dus zou ik niet moeten (ver)oordelen. Maar ondanks dat ik inmiddels ruim een jaar mediteer en dus beter zou moeten weten, kan ik het in dit speciale geval toch niet laten. Nu maar hopen dat Deepak Chopra me deze uitglijder kan vergeven.

Want o, wat zit dit zelfingenomen heerschap in mijn allergiezone. Vanaf het begin heb ik me groen en geel geërgerd aan zijn hautaine manier van doen. Toen de karaktereigenschap zelfspot werd uitgedeeld, stond Mourinho als allerlaatste in de rij. Uitdagen, sarren, anderen kwetsen of belachelijk maken en onsportief gedrag binnen en buiten het veld lijkt hij tot kunst te hebben verheven. Wat dit doet met de mentaliteit van de – soms zeer jonge – voetballers die hij onder zijn hoede heeft, laat zich raden.

Maar het meest stoor ik me aan zijn ronduit kinderachtige optredens, zowel langs de lijn als tijdens persconferenties. Als het niet precies verloopt zoals hij wil, wordt hij nukkig, gepikeerd en verongelijkt. Hij lijkt er plezier in te hebben anderen in hun hemd te zetten maar heeft zelf extreem lange tenen. Als een verwende peuter mokt en zeurt hij totdat hij zijn zin krijgt. En o wee als dat niet gebeurt. Als het Mourinho onverwacht tegenzit, raakt zijn opgeblazen ego helemaal de weg kwijt. Hiertegen afgezet is zelfs de zuurste azijnpisser nog een toonbeeld van positiviteit.

Het lijkt alsof The Special One niet in staat is zichzelf en zijn team eerlijk te beoordelen. Als het goed gaat, komt dit uiteraard door zijn briljante ingevingen. Maar als het fout gaat, lijkt hij nooit verantwoordelijkheid te nemen. Altijd zoekt hij de schuld bij anderen. In psychologische rapporten zou dit als “externaliserend gedrag” worden benoemd, iets dat ik in mijn beroep als officier van justitie altijd een zorgwekkend signaal vind.

Als het al niet de arbitrage is die nodig naar de ogendokter moet, is het wel de deplorabele staat van het veld. En mocht het dat niet zijn, dan is het wel de pers die het gedaan heeft. Als een echte dictator vindt The Special One dat wie niet voor hem is, dús tegen hem is.

Afgelopen augustus speelde hij het tijdens de openingswedstrijd tegen Swansea klaar om zijn eigen clubarts, de even mooie als geliefde Eva Carneiro, publiekelijk te schofferen door haar met onmiddellijke ingang van haar verplichtingen te ontheffen. En dat terwijl zij alleen maar op aangeven van de scheidsrechter het veld in moest komen om een geblesseerde Chelsea-speler te verzorgen. Dat was in de slotfase van de wedstrijd (het stond 2-2) waarin Chelsea met tien man speelde. Doordat de verzorging buiten de lijnen moest plaatsvinden, stond de club even met negen man in het veld. Onze Portugese potentaat wist echter zeker dat zijn eigen speler niet behandeld hoefde te worden. “Je moet de sport wel begrijpen, zelfs al ben je materiaalman”, foeterde hij na afloop. Met zo’n vriend heb je geen vijand meer nodig.

Als coach van Real Madrid, aartsrivaal van “mijn” FC Barcelona, slaagde hij er zelfs in mij alleen al via televisiebeelden het bloed onder de nagels vandaan te halen.

Voorwaar een hele prestatie.

© Pascale Bruinen