In onze tuin staat een krentenboom, die in het voorjaar mooie witte bloemetjes heeft. Na de bloeiperiode, in juni – juli, vormen die bloemetjes de basis voor talloze rode besjes. En daar zit ook meteen het probleem. Want deze besjes zijn een niet te versmaden lekkernij voor vogels.

Dus ook voor duiven.

Ik heb het niet zo op duiven, moet ik toegeven. Nog los van hun weinig vleiende reputatie dat het vliegende ratten zouden zijn, is het sowieso niet bepaald mijn favoriete ornithologische soort. Daar waar ik vertederd kan kijken naar mussen, merels en mezen, me kostelijk amuseer met stoute spreeuwen en verrukt luister naar lijsters, kan ik me gruwelijk ergeren aan het boerse koeren van die dikke dolle duiven. En dol dan in de zin van dwaas of dom.

Ok, ik weet helemaal niet of ze echt dom zijn, waarschijnlijk niet, maar ze zien er wat mij betreft wel zo uit. Ze hebben een opgepompt oversized lijf en zo’n piepklein hoofdje. Daar kan dus bijna geen herseninhoud van enige betekenis in zitten, zou je denken. Het lijkt wel of ze last hebben van duivenobesitas. De verhoudingen zijn helemaal zoek. Het ziet er gewoon niet uit.

En uitgerekend die duiven met overgewicht zaten afgelopen najaar om de haverklap op mijn jonge boompje. De smalle takken en nog dunnere twijgen zakten vervaarlijk door als er weer een brutale dikzak niet al te elegant op landde. Zonder enige schroom vraten ze de ene bes na de andere op, kennelijk niet gehinderd door enige notie omtrent hun toch al niet zo ranke gestalte.

H. kon het ook niet uitstaan. Zodoende deed zich een interessant fenomeen voor. Zat ik rustig te lezen op de bank, vloog H. ineens als een gek op om wild gesticulerend voor het raam te gaan staan. Hij zette dit anti-duiven offensief nog verder kracht bij door hard op het raam te bonken en allerlei oergeluiden uit te stoten. Als iemand toevallig langs zou zijn gelopen, zou die onmiddellijk de mannen met witte jassen hebben laten aanrukken met een stevige dwangbuis.

Maar het werkte want de duif vloog weg, geschrokken als ze was van zoveel ongetemde agressie. Ze ging in een boom iets verderop verongelijkt zitten koekeloeren. Maar niet voor lang. Want H. had zijn plek naast mij op de bank nog niet ingenomen, of duffe duifmans was alweer terug. Alsof er niks gebeurd was.

Inmiddels waren de gemakkelijkste, dikkere takken dan ook – ondanks H.’s niet aflatende inspanningen door te gaan voor dorpsgek – helemaal kaal geplukt. Maar ja, er zaten nog steeds overheerlijke bessen aan de kleine twijgen en die zouden ze ook maar al te graag opvreten. Edoch, gerechtigheid! Doordat de duiven veel te zwaar waren, konden ze niet op die kleine takken zitten en dus ook niet de kleine rode vruchtjes verschalken.

Wie daar wel aan konden, waren de merels. Merels zijn mijn goede vrienden, merels zijn in, merels zijn top. Merels gun ik de aller-, allerbeste bessen van de hele wijde bessenwereld. Merels zijn zó licht in gewicht, dat ze ook op de dunne takken van het boompje konden gaan zitten smikkelen. En voor de allerdunste twijgen had de uiterst wendbare merel een super slimme oplossing: die pikte hij gewoon mee in volle vlucht!

Einde van het verhaal was dat mijn krentenboompje nog steeds leefde, de merels zich ongestoord te goed doen konden doen aan de rest van de bessen en H. gewoon kon blijven zitten waar hij zat.

Tot nu.

Want afgelopen week ontwaarde H. ineens een dikke duif die de euvele moed had om met kleine takjes in zijn bek pontificaal in onze achtertuin te landen. En als er nu iets is dat we allebei niet willen, is het wel dat we een hele familie duiven in onze tuin krijgen.

H. hield duifmans als een havik in de gaten en kwam er zo al snel achter dat onze prachtige blauwe regen diende als duiven-kraamkamer-in-wording.

Zo ontstond er een H.- en duifspel in een aantal bedrijven. Duif voerde takjes aan en maakte prille begin met nest maar zodra ze wegvloog haalde H. de takjes er prompt weer uit. Na H.’s derde mislukte poging het nest te saboteren, ging hij over op plan B. Hij besloot de kennelijk uiterst gewilde plek definitief ontoegankelijk te maken door een plastic zak tussen de takken van de blauwe regen te wurmen. Alleen maar om een half uur later te ontdekken dat de duif de takken daar doodleuk overheen had gedrapeerd. Misschien dus toch een intelligenter exemplaar dan ik dacht.

Maar H. was niet voor één gat te vangen en nam nog drastischere maatregelen.

En daarom pronkt onze blauwe regen nu niet alleen met magnifieke bloemtrossen, maar ook met een opgepropt luchtbed.

© Pascale Bruinen

Mooi hè? Benieuwd of het afdoende is. Keep you posted!