Mijn beroep is mooi en dynamisch maar kan tegelijkertijd zwaar en veeleisend zijn. Door mijn kennis van wie waar welke misdrijven pleegt, ben ik immers niet alleen goed geïnformeerd, maar word ik – of ik het nu wil of niet – ook belast. Al deze wetenschap is onomkeerbaar; eenmaal opgeslagen op mijn harde schijf, kan ik niet meer doen alsof ik het niet weet.
Toen mijn zoon en dochter nog klein waren, deed ik veel zedenzaken. In die tijd maakte ik beroepshalve kennis met een andere kant van het sport- en verenigingsleven, namelijk die waarin sommige trainers, leraren of clubvoorzitters hun handen en andere lichaamsdelen niet thuis konden houden en zich vergrepen aan pupillen of clubleden die aan hun zorg waren toevertrouwd.
Omdat mijn kinderen destijds ook op sportclubs zaten, mijn zoon op voetbal en mijn dochter op judo, was ik me dus meer dan andere moeders bewust van wat er in deze onschuldige setting ook aan nare dingen kon gebeuren. Zodoende heb ik mijn kinderen niet alleen geleerd dat ze nooit met vreemde mannen of vrouwen mee mochten gaan – ook niet als die een lief katje, een schattig hondje of een grappige papegaai thuis hadden die ze mochten komen aaien – maar heb ik ze gaandeweg ook uitgelegd dat ze zelf de baas waren over hun eigen lichaam en dat ze een akelig geheimpje altijd meteen moesten vertellen. Op deze manier maakte ik ze weerbaar in plaats van bang of ongerust.
Wat later heb ik mijn kroost bij het betreden van de digitale snelweg uiteraard tot vervelens toe gewezen op de gevaren van webcams, het prijsgeven van persoonlijke informatie en het blind vertrouwen op de opgegeven identiteit en bedoelingen van de digitale gesprekspartner. Want die aardige chatter kan inderdaad een meisje van twaalf zijn, maar evengoed een pedoseksueel van in de vijftig.
Met alles wat ik weet blijft het dus steeds laveren tussen alert blijven enerzijds en waken voor beroepsdeformatie anderzijds.
Want al die goeden mogen nooit lijden onder de minderheid van de kwaden.
© Pascale Bruinen
Deze column is op 27 november 2014 verschenen in het Algemeen Dagblad.
cool columns 
En zelfs dan kan het nog misgaan maar heb daar met mijn dochters gelukkig (nog) geen ervaring mee.
Ja, dat kan helaas altijd. Maar je kunt niet meer dan je best doen. Zelf een beetje mee opletten kan natuurlijk nooit kwaad 🙂
Ja precies! Zo doe ik het dus ook. Met beleid en voorzichtig drammen geloof ik dat onze kinderen wel de juiste boodschap krijgen van ons. Zolang zij op ons vertrouwen zijn we vaak ook nog in staat om een beetje in hun digitale wereld mee te kijken en vinger aan de pols te houden. Daarnaast bij een kwetsbare groep kinderen die vanwege een beperking naar het speciaal onderwijs gaan, is het ook des te meer zaak om ongewenste handelingen te signaleren want het kan heel snel verkeerd gaan omdat juist deze kinderen soms zo naïef zijn en goed van vertrouwen. En te laat is nou eenmaal te laat……
Garanties zijn er natuurlijk nooit maar meer kun je toch zelf niet doen. Je zult ze toch beetje bij beetje steeds meer los moeten laten. Maar weerbare kids zijn alert op de verkeerde signalen van anderen en dat is altijd goed. Helaas is het ook mijn professionele ervaring dat daders de kwetsbaarste kinderen er intuïtief zo uitpikken, daar hebben die een radar voor. Daarom is het op verantwoorde en leeftijdsconforme wijze bewustmaken een strak plan.
Ik mag er niet aan denken, mss toch ook nog maar eens een gesprekje met mijn 14-jarige zoon inplannen,..
Ja, dat kan zeker geen kwaad. De kunst is het evenwicht te bewaren tussen op verantwoorde wijze waarschuwen enerzijds en niet onnodig bang maken anderzijds. Dat gaat je zeker lukken, je doet het immers uit liefde. Succes!
Hallo pascale,
Ik volg je blogs en als voormalig uitvoerende politievrouw vind ik het erg leuk je te volgen. Ook de blog ik weet te veel, vind ik heel herkenbaar. Mijn zonen vinden dat ik maar overdrijf met mijn welgemeende adviezen over hun social media gebruik. Ook ik heb toen ze klein waren met argusogen naar de judoleraar gekeken, die ik veel te klef vond……….
Inmiddels zijn het pubers en gaat mijn adviezen net als die van andere moeders natuurlijk gewoon het ene oor in en het andere er weer uit. Ik denk dan ook de weg die jij kiest en die ik voor die 2 van mij ook voor ogen heb is, dat zelfvertrouwen, weten wie ze zijn, spiegelen op hun keuzes en weerbaarheid hele belangrijke ingrediënten zijn. Ook jij kent de effecten van kinderen of volwassenen die niet zo sterk in hun schoenen staan maar al te goed!!
Super dat je een boek gaat uitbrengen! De keuze om het scherm van je werk wat te laten zakken en daar je eigen dilemma’s en leuke anekdotes in weer te geven vind ik echt inspirerend. Ik ga graag door met lezen van je blogs!!
Fijne feestdagen en een goede start met boek in 2015!
Mariette
Hoi Mariette, wat leuk om je aan te treffen op mijn blog! Dank voor je mooie woorden en complimenten, dat is erg aardig van je. Op deze manier inspireer jij mij op jouw beurt om ook in 2015 door te gaan met schrijven! Ik denk dat meer mensen dit thema zullen herkennen, we willen uiteindelijk – heel begrijpelijk – toch allemaal alleen maar het beste en veiligste voor onze kinderen. Jij ook prachtige en gezellige feestdagen gewenst en een gezond 2015!