Dochterlief zit op de praatstoel. Ze is op bezoek gekomen om gezellig samen te gaan shoppen.
“Nog even en dan ben ik jarig”, merkt ze fijntjes op terwijl ze in de badkamer snel en vakkundig haar haren bewerkt met mijn stijltang.
“Weet je al wat voor cadeau je zou willen krijgen?”, vraag ik haar spiegelbeeld.
“Nou, ik word twintig. Dat is een heel bijzondere leeftijd…”, antwoordt ze.
Ik hoor vooral wat ze niet zegt.
Mijn ogen zoeken de hare. “Niet specialer dan 18 toch?”
Ze houdt de tang even stil en zegt: “Zéker wel! Want vanaf dan zit ik in de “tig” categorie. En daar kom ik niet meer vanaf. Ga maar na: twin-tig, der-tig, veer-tig, vijf-tig, zes…”
“Ja, ja, stop maar, ik snap je punt”, onderbreek ik haar opsomming. “Dan zit er dus niks anders op dan honderd te worden, toch?” Een grote grijns straalt me vanuit de spiegel tegemoet.
“Inderdaad. Maar die twintigste verjaardag is dus, nou ja, ánders”.
“En daar hoort ook een ander cadeau bij”, vul ik aan voordat zij het kan doen. Nu is het mijn beurt om van oor tot oor te glimlachen. “Ik zal er eens over nadenken”, beloof ik haar.
Haar woorden brengen me terug naar mijn eigen jeugd. Weet ik eigenlijk nog wel hoe het was om twintig te worden? Dat was in 1984. Het jaar waarin in Nederland abortus wordt gelegaliseerd, de Nederlandse afdeling van Artsen zonder Grenzen wordt opgericht en Doe Maar stopt met optreden. Belangrijk buitenlands nieuws is dat voormalig filmacteur Ronald Reagan wordt herkozen als president van de Verenigde Staten, bisschop Desmond Tutu de Nobelprijs voor de Vrede ontvangt en gastland Frankrijk het Europees Kampioenschap voetbal wint. 1984. Het lijkt lichtjaren geleden.
Bij mijn weten vond ik het destijds niet echt iets bijzonders om twintig te worden. Ja, de gedachte dat ik niet langer officieel een tiener zou zijn is wel even in me opgekomen, maar lang heb ik daar niet bij stilgestaan. Zoals ik me eigenlijk sowieso niet echt bewust was van het gegeven dat ik op dat moment mijn jeugdjaren beleefde.
Veeleer was ik bezig met de eerstvolgende tentamens (ik studeerde Nederlands Recht) of wanneer ik wat gezelligs met vrienden en vriendinnen kon gaan doen. Het zou nog jaren duren voordat het begrip “mindfulness” op ieders lippen zou liggen.
In die tijd kon ik ook lang van tevoren al bezig zijn met naderende feestdagen, zoals Sinterklaas, Kerstmis of Carnaval. Ik telde eerst de maanden, daarna de weken en tenslotte de dagen af tot het grote moment daar was. Als ik nu terugkijk, leek het toen wel alsof de tijd veel stroperiger was dan nu. Alles duurde op de een of andere manier langer.
“Oh, oh, je kijkt zo dromerig. Je gaat er toch geen column over schrijven, hè?”, vraagt de bijna jarige plagerig.
“Zéker wel!”, zeg ik haar na.
Dit keer grijnzen we allebei.
© Pascale Bruinen
cool columns 
U keek terug in de tijd ik moest gelijk denken aan een boek waar ik net in begonnen ben.Van een fantastische schrijver die kortgeleden is overleden.
Henning Mankell u weet wel die Zweedse Schrijver de geestelijke vader van die geweldige politieman Kurt Wallander!In z’n laatste boek Drijfzand laat hij je ook terug kijken dit schreef hij als laatste in z’n boek.
Drijfzand is geen boek over dood en ellende,maar over wat het betekent om mens te zijn.Ik heb een wandeling gemaakt van mijn kindertijd naar de persoon die ik nu ben.Ik vertel over gebeurtenissen die voor mij bepalend zijn geweest en over personen die mij nieuwe perspectieven hebben aangereikt.Over mannen en vrouwen die ik nooit heb ontmoet,maar die ik graag had willen spreken.
Ik vertel over liefde en jaloezie,over moed en angst.Over hoe het is om te leven met een levensbedreigende ziekte.
Het is een boek over hoe de mensheid heeft geleefd en voortgaat te leven,en hoe ik mijn eigen leven heb geleefd en voortga te leven.Niet in de laatste plaats gaat het boek ook over levensvreugde.Ik vond die terug toen ik erin slaagde mezelf te bevrijden uit het drijfzand dat me dreigde op te slokken! Henning Mankell.
Mooi he Mevrouw Bruinen terug kijken in de tijd wat u ook deed.En Kurt Wallander die
eindigde met de ziekte van Altzheimer.Een aanrader dat boek echt waar!
U schreef 1984 lichtjaren geleden .Toen werd ik weduwnaar op 36 jarige leeftijd inderdaad lichtjaren geleden! Hartelijke groet Nico Lindhout.
Dank u wel voor deze mooie beschouwing, ik vind het altijd erg leuk als ik word geattendeerd op een mooi boek!
Stroperiger in de verleden tijd, in de huidige jaren gaat het veel te snel! We proberen in mjin familie ieder jaar meer om er iets bijzonders van te maken als we rond kerst bij elkaar komen. Omdat we ons steeds meer realiseren dat onze Pater Familias geen lichtjaren meer bij ons zal zijn en we hem zo vaak mogelijk allemaal om ons heen willen hebben. Het samenzijn voelt steeds inniger en de hardheid van dingen die gebeurd zijn, breuken die geweest zijn, die is eraf en we zijn allemaal gezegend met meer mildheid naar elkaar. Het verleden is klaar. Dat met name vieren we! En dan komen er ook altijd de lijstjes voorbij met onze persoonlijke successen van het afgelopen jaar, hoe klein en banaal ook, het is altijd een openbaring.
Vier het leven 😉
Wat een prachtig voorbeeld voor anderen en wat een voorrecht als je zo in het leven staat en op deze bevrijdende manier met je naaste familieleden het afgelopen jaar mag doornemen! Dat is echt heel bijzonder. Het grappige is dat het uiteindelijk juist alleen maar hierover gaat, er is immers niks belangrijkers of mooiers dan het leven samen te kunnen vieren. Dank Lieveke voor dit kippenvel-moment, ik zal aan jou en je naasten denken als ik aan de kerstdis zit…