In Nederland rukt de politie gemiddeld elke tien minuten (!) uit voor huiselijk geweld. Daartoe behoort ook kindermishandeling. In actie komen tegen dit ingrijpende fenomeen is dringend nodig want alleen al in Nederland worden zo’n 119.000 kinderen per jaar mishandeld. Een duizelingwekkend cijfer. Anders gezegd: in iedere schoolklas van 30 leerlingen is gemiddeld één kind slachtoffer.
Het gaat dan niet alleen over lichamelijk geweld, maar ook over andere vormen van mishandeling. Daaronder valt ook emotionele mishandeling ( een volwassen persoon scheldt het kind regelmatig uit, doet vaak afwijzend en vijandig tegen het kind of maakt het kind opzettelijk bang), emotionele verwaarlozing (doorlopend tekort aan positieve aandacht voor het kind, het negeren van de behoefte van het kind aan liefde, warmte en geborgenheid, de situatie dat een kind getuige is van geweld tussen ouders of verzorgers en alle vormen van seksueel misbruik.
De impact van kindermishandeling is gigantisch. Kinderen zitten in een afhankelijkheidspositie; ze zijn – zeker als ze nog heel jong zijn – overgeleverd aan hun mishandelende ouders, andere familieleden of verzorgers. Ze ervaren pijn, lopen (soms ernstig) letsel op en raken psychisch beschadigd. Sommige meisjes raken ongewenst zwanger van hun geweldpleger, maar kindermishandeling kan ook leiden tot gedwongen verhuizingen (bijvoorbeeld naar een Blijf-van-mijn-lijf huis samen met de moeder) en schooluitval- of verzuim. Bij oudere kinderen kan het leiden tot verslaving. In extreme gevallen leidt kindermishandeling zelfs tot zelfmoord of pogingen daartoe of eindigt het anderszins met de dood van het kind. Zo is becijferd dat elke maand één kind of volwassene sterft door huiselijk geweld. Maar in 2012 maakte huiselijk geweld maar liefst 52 dodelijke slachtoffers, dus een gemiddelde van één per week.
Inmiddels weten we uit onderzoek ook dat kinderen die slachtoffer worden van mishandeling op langere termijn een grotere kans lopen om zelf dader te worden. Zodoende legt kindermishandeling een zware en uiterst pijnlijke claim op de volgende generatie.
Redenen genoeg dus om in actie te komen. Want er is maar één iemand nodig om de cirkel van stilte en geweld te doorbreken. Dat kan een hulpverlener zijn, maar evengoed een familielid, buurman, onderwijzer, vriendinnetje of clubgenoot.
Of misschien wel een betrokken lezer van mijn blog?
© Pascale Bruinen
Deze column is eerder verschenen in het Algemeen Dagblad.
cool columns 
Hallo Pascale,
Dank voor jouw duidelijke verhaal.
Als ervaringsdeskundige ben ik persoonlijk bekend met mishandeling in mijn jeugd. Mijn vader is ook mishandeld en de gevolgen, verslaving/misbruik van alcohol, was bekend in onze familie. Persoonlijk had ik weinig tot niets aan de professionele hulpverlening, uiteindelijk ben ik hersteld door zelfhulp bij de AA. Een prachtige organisatie. Jammer echter dat veel mensen de eerste stap naar herstel niet durven, kunnen of willen zetten. Veelal uit schaamte, terwijl in mijn beleving het niet erg is als je een probleem hebt, maar wel als je er zelf niets aan wilt gaan doen.
Inmiddels ben ik nu bijna 12 jaar ‘droog’ (juni) en geniet iedere dag van mijn werkelijke vrijheid. Niets hoeft meer stiekem. Het programma van de AA heb ik herschreven en gebruik ik nu in een 10-stappenprogramma voor mensen die vandaag gelukkig willen zijn.
Door anderen ‘gereedschap’ aan te reiken, hou ik bij mezelf de vinger aan de pols. Ik ben niet trots mijn problematiek, maar wel blij dat ik het inmiddels durf te erkennen.
Succes verder met je nieuwe loopbaan en fijne dag verder, Maarten
Hoe stuitend is het dan
dat de kinderombudsman
verdwijnen moest!
Daar heeft vast iemand de hand in…
Ook het kinderpardon
kent zijn onhandigheid
“Er mag geen aanzuigende werking
optreden door te kiezen voor een kind
om in Nederland te mogen blijven…”
Ieder kind verdient een goede jeugd!