Op 1 januari 2016 heb ik mijn toga definitief aan de wilgen gehangen zodat ik mijn droom, een bestaan als schrijver, kon najagen. Deze beslissing heb ik natuurlijk niet van de ene op de andere dag genomen. Ik had immers een goede, vaste (!) baan met veel verantwoordelijkheid en een heel aardig inkomen. Daarnaast was ik lid van de rechterlijke macht en genoot ik als magistraat een zekere status. Ik had er gemakkelijk tot aan mijn pensioen kunnen blijven. Maar jaren eerder was er al – haast ongemerkt – een proces in gang gezet dat later onomkeerbaar bleek.
Het begon allemaal met het onbestemde gevoel dat ik, ondanks mijn drukke bestaan als hardwerkende officier/liefdevolle moeder, partner en dochter die de meest uiteenlopende bordjes tegelijkertijd hoog kon houden, desondanks iets miste in mijn leven. Ik wist alleen niet wat. Dat gevoel werd steeds vervelender en uiteindelijk zelfs ronduit frustrerend. Het was om gek van te worden.
Totdat ik op een dag in de krant een hele mooie column las die me erg raakte en door me heen flitste: dát wil ik ook! Met mijn pennenvruchten wil ik mensen recht in hun hart treffen door ze te ontroeren, aan het lachen te maken of tot andere inzichten te brengen. Eindelijk had ik het ontbrekende stukje van de puzzel gevonden. Ik had behoefte aan een creatieve uitlaatklep als tegenwicht tegen alle ellende die ik beroepshalve meemaakte. Want mijn vak als openbaar aanklager – leiding geven aan het opsporingsonderzoek van de politie en verdachten van strafbare feiten voor de rechter brengen – was niet alleen betekenisvol maar ook zwaar omdat het mij de duistere kant van de maatschappij liet zien. Heftige zaken zoals gewapende overvallen, dodelijke verkeersongevallen, inbraken, stalking, huiselijk geweld, afpersing, zedenzaken, doodslag en moord behoorden tot mijn core business. Na zoveel jaar was ik toe aan luchtigere onderwerpen.
Maar bovenal ontdekte ik dat ik schrijven dringend nodig had als instrument om connectie te maken met anderen. Want mijn baan creëerde een enorme afstand. Vanwege de veiligheidsrisico’s was ik extreem voorzichtig in het aangaan van contacten en hield ik me verre van alle social media, totdat ik uiteindelijk zo gesloten was geworden als een oester. Omdat ik van nature juist heel open ben, ging dat steeds meer schuren.
Toen ben ik dus columns gaan schrijven. Eerst alleen voor mezelf, maar na een tijdje won mijn drang om gelezen te worden het van mijn angst om mijn diepste zielenroerselen te delen met een onbekend publiek en ben ik, zelfbenoemde miss low profile, mijn coolcolumns blog begonnen.
Een passie was geboren.
© Pascale Bruinen
Deze column is op 26 september 2016 als blog verschenen op http://www.inspirerendleven.nl
cool columns 
Pascale, het is en blijft een moedige keuze. Soms helpt de organisatie waarbinnen je werkzaam bent, ook wel een beetje denk ik dan. Zou er een vlammetje in mij zijn ontwaakt?
Ja Marc, wie weet? Je hart voelt zoiets als eerste aan, je hoofd volgt meestal pas een stuk(je) later, is mijn ervaring. Succes met je ontdekkingsreis!
Schrijven werkt louterend, Pascale. Jij hebt dit inmiddels ervaren en zal dit nog veel meer gaan ervaren. Vanuit een soort ‘kooi’ uit te breken naar een nieuwe vrijheid is iets, wat zich veel mensen stilletjes wensen, maar om wat voor redenen dan ook, niet kunnen, willen of durven.
Jij kan het, wilde het intens en de laatste barrière, het durven, was slechts een kwestie van tijd. Het zaadje moest simpelweg ontkiemen, dat was niet meer te stoppen.
Dat jij te maken had met veiligheidsrisico’s begrijp ik, als oud-politieman, als geen ander.
Misschien was dit juist voor mij begin jaren 2000 de reden, waarom ik, toen nog met enige schroom, besloot een artikel over het politieberoep te gaan schrijven voor het interne korpsblad van de politie Limburg-Zuid. Dat was wel zo veilig. Maar het artikel had wel ’n beetje de strekking van het voorhouden van een (psychologische) spiegel. In die zin was ik in eerste instantie ook ’n beetje bang voor kritiek van collega’s. Het verliep echter anders, ik kreeg vrijwel uitsluitend positieve reacties en werd vooral aangemoedigd om door te gaan met schrijven. Toen pas voelde ook de dringende noodzakelijkheid die ik nodig had om door middel van het schrijven connectie te maken met anderen.
Welnu, wij hebben beide die connecties tot stand gebracht en zo ontmoeten wij elkaar nu als schrijvers op plekken waarvan we een aantal jaren geleden alleen maar droomden.
Geniet vooral van alles wat je doet, ontmoet veel nieuwe mensen, schrijf mooie verhalen tot aan het einde van je leven.
de blauwe diender
Wow Jacques, wat heb je dit alles mooi verwoord! Maar ja, je bent niet voor niets een collega-schrijver. Hartelijk dank voor deze prachtige, filosofische beschouwing. En ik ga mijn uiterste best doen om optimaal van alle ervaringen te genieten!
Heel mooi dat je bent gaan schrijven over je ervaring en gedachten als officier. Ik betreur het bijna, dat ik in Limburg nooit een kraak heb gezet om het genoegen mee te maken jouw te horen requireren.
Dank voor het compliment, al ben ik persoonlijk heel blij dat het nooit zover is gekomen met die kraak :-))