Het was een onvergetelijke middag met al mijn dierbare familieleden, vrienden en kennissen om me heen, sommigen zelfs helemaal uit Catalonië! Er was heel veel belangstelling, echt hartverwarmend om te zien.

Iets na vieren, na een warm woord van welkom door Ton Harmes – eigenaar van Boekhandel Dominicanen – neemt de acquirerend redacteur van Kosmos Uitgevers, Annelies Nijboer, het woord. Haar speech is weliswaar kort, maar raakt me zeer door de mooie woorden die ze spreekt over onze fijne samenwerking en het prachtige eindresultaat daarvan, namelijk mijn boek.

Daarna krijg ik zelf het woord. Ik vertel een heel persoonlijk verhaal over hoe ik de tijd na het overlijden van mijn vader destijds heb beleefd, en welke prachtige dingen op mijn pad zijn gekomen na deze verdrietige gebeurtenis. Tijdens mijn speech word ik onverwacht zelf ineens erg emotioneel als ik ben aanbeland bij het moment waarop de wet van de aantrekkingskracht zich op volle sterkte aan mij heeft getoond. Her en der zie ik hoe mijn toehoorders hun ogen met een zakdoekje moeten betten…

Na mijn speech is het moment daar om het allereerste exemplaar van mijn boek uit te reiken aan Egbert Brons, trainer/coach/procesbegeleider maar ook onderzoeker van de kunst der creatie. Met name vanwege dat laatste is hij de geknipte persoon om het eerste boek, dat immers ook gaat over de magie van manifestatie, in ontvangst te nemen. Egbert verbaast alle aanwezigen, inclusief ondergetekende, door te vertellen over de dertien maanden kalender; in deze telling blijkt het nu de maand te zijn van de …uil! Hij benoemt nog meer ‘toevallige’ gebeurtenissen die natuurlijk geen van alle toevallig zijn en bevestigt daarmee opnieuw het bestaan van de wet van de aantrekkingskracht. Nadat Egbert klaar is, zou Annelies volgens het draaiboek weer het woord krijgen ter afsluiting, waarna het dan de bedoeling is dat ik ga signeren. Voor die gelegenheid heb ik zelfs een speciaal uilen-tafelkleed meegenomen dat ik over de sta-tafel heb gedrapeerd waaraan ik de boeken van mijn handtekening en een opdracht zal voorzien. Maar het loopt even anders…

Want tot mijn verbijstering pakt mijn man Han ineens de microfoon en neemt het woord. Hij begint te praten over wat we samen hebben meegemaakt in die enerverende tijd na de dood van mijn vader. Hij spreekt heel mooi en rustig, maar ondertussen vraag ik me nieuwsgierig af waar dit heen gaat. Op een gegeven moment heeft hij het over mijn fascinatie voor uilen en vraagt hij me om naar voren te komen. Opeens tovert hij een grote wildhandschoen tevoorschijn en verzoekt me die aan te trekken. Op dat moment sla ik een hand voor mijn mond als het tot me doordringt dat hij een echte uil heeft geregeld! Alleen niet eentje, zoals ik eerst nog denk, maar drie! Een grote oehoe, een steenuiltje en een spierwitte sneeuwuil. Bij het zien van de dieren word ik erg emotioneel. Door de zaal gaan de ‘Oeh’s’ en ‘Ah’s’. Het volgende moment zet Ad, de aardige meneer van de Stichting Dierenambulance Limburg Zuid, de oehoe op mijn linkerarm. Ik kijk naar het prachtige dier en kan het niet geloven. Hij draait zijn kop en kijkt me aan met zijn grote oranje-gele kijkers. Helemaal gelukkig ben ik als blijkt dat ik hem gerust mag aaien. En zo geschiedt. Ik aai en aai en kijk en kijk. Overal om me heen zijn mensen aan het fotograferen en filmen. Even later krijg ik ook het steenuiltje op mijn arm. Het is zó ontzettend schattig…

De oehoe, Bébé genaamd, gaat ook nog vliegen. Ad maakt de lijn los en Bébé vliegt in een sierlijke boog naar het uiteinde van de kerk, over de hoofden van alle aanwezigen heen. Het is prachtig en zeer indrukwekkend om te zien. De bedoeling is dat Bébé vervolgens, bij een klop op zijn kist door Ad, terugvliegt naar de kist. Maar Bébé heeft duidelijk andere plannen, want ze (het is een vrouwtje) vliegt een hele andere kant op en landt in eerste instantie in een hoekje van de kerk, bovenop een dik boek over het taoïsme. Als ze iemand ontwaart die haar wil komen ophalen, vliegt ze naar boven en gaat parmantig op een richel zitten voor een kerkraam. En, toeval of niet (?), nu zit ze in de hoek van de kinderboeken, boven die van Harry Potter…Uiteindelijk moet er een ladder aan te pas komen om haar weer naar beneden te krijgen, tot hilariteit van de aanwezigen.

Bébé, dit keer veilig aan de lijn, en Sjengske het steenuiltje zitten vervolgens naast elkaar op de signeertafel en dan moet ik toch echt aan de slag om te doen wat schrijvers bij boekpresentaties nu eenmaal moeten doen: handtekeningen zetten…Ik ben nog steeds helemaal van slag maar ga – professioneel als ik ben 🙂 – druk aan de slag.

Er worden veel boeken verkocht, iedereen vond het fantastisch en het zou nog lang onrustig blijven in Maastricht…

Voor mij was het een onvergetelijke belevenis, een emotionele rollercoaster…Een heel groot woord van dank voor alle vrijwilligers van de Stichting Dierenambulance Limburg Zuid die mij de middag van mijn leven hebben bezorgd! Jullie zijn kanjers!!!

En wat wachtte op mij in de badkamer bij thuiskomst? Kijk eens naar de schaduw die de handdoek maakt op de grond en draai dan het beeld ondersteboven. Juist ja… de contouren van een uilenkop.