Ik ben de dertig net een week gepasseerd als mijn eerste kind, een zoon, wordt geboren. Dat maakt mij echt zo’n “eerst afstuderen, dan een goede baan scoren en je vervolgens nog een tijdje te pletter werken voordat je zwanger wordt”- moeder. Tot groot en oneindig verdriet van gynaecologen, die maar niet ophouden te benadrukken dat dertig biologisch gezien eigenlijk al “veel te oud” is, zeker voor een eerste kind. Maar ja, je hebt niet voor niets al die jaren op de universiteit gezwoegd en eindelijk die droombaan – voor mij destijds in de advocatuur – gevonden. Het laatste dat je dan wilt, is meteen maandenlang afwezig zijn op je zo hard bevochten en gewilde stek omdat je je zo nodig wilt voortplanten.
Dus doe ik in die tijd netjes wat wij, als verstandige meiden die op hun toekomst zijn voorbereid, allemaal doen: die allengs luider wordende roep van de hormonen negeren en het hele baby-gebeuren telkens weer uitstellen. Maar eerlijk is eerlijk; bij het vooruitzicht dat ik op mijn volgende verjaardag de gevreesde grens van dér-tíg zal passeren, is mijn biologische klok alsnog op tilt geslagen en bam! Even later is er toch een baby op komst, advocaat of niet. Overigens tot chagrijn van mijn mannelijke baas die mij weliswaar beleefd en plichtmatig mompelend feliciteert, maar wiens hele bodylanguage uitschreeuwt dat hij zich wel voor de kop kan slaan dat hij mij, nog-kinderloze-vrouw-in-vruchtbare-leeftijd, heeft aangenomen.
Vanaf de geboorte van mijn zoon, die een aantal weken te vroeg ter wereld is gekomen (mental note: zouden die gynaecologen toch gelijk hebben?), staat – oh zoet cliché! – mijn hele leven op zijn kop. Na vier weken ziekenhuis krijgen we onze spruit mee naar huis met acht voedingen per dag. Hoezo thuis lekker rustig bijkomen?
Behalve aan de gebroken nachten en borstvoedingsperikelen moet ik uiteindelijk nog het meeste wennen aan de nieuwe werkelijkheid dat ik niks, maar dan ook niks meer in één keer af kan krijgen. “Even” het hele huis achter mekaar door poetsen en opruimen zoals ik gewend ben, is er niet meer bij. Koken doe ik alleen nog maar in etappes. Om van snel en efficiënt door de Albert Hein heen te razen nog maar te zwijgen.
Bij iedere voeding, huilbui, hik, luierwisseling of spuugstraal laat ik alles wat ik aan het doen ben uit mijn handen vallen, soms letterlijk, om mij naar het nieuwe middelpunt van mijn bestaan te spoeden.
Omdat mijn kereltje midden in de winter is geboren, is mijn eerste uitje nog net geen militaire operatie. Eerst water warmen, warm water in kruik doen, checken of kruik niet lekt (twee keer), kruik in wandelwagen leggen, baby oppakken, baby de borst geven, baby schone luier omdoen, baby rompertje, babypakje, sokjes, skipak, mutsje en wantjes aantrekken, baby-met-skipak in trappelzak stoppen, baby-in-trappelzak insnoeren in wandelwagen (op dit punt ben ik zelf zo uitgeput dat ik eigenlijk geen puf meer heb om naar buiten te gaan, maar vooruit), baby weer uit trappelzak halen omdat hij alles onder heeft gespuugd, na schoonmaakbeurt baby nogmaals in trappelzak stoppen en dan…Het Moment Suprême is daar en de wereld zal het weten. Mijn. Eerste. Wandeling. Met. Baby. Alleen zo jammer dat de wandeltijd omgekeerd evenredig is aan de voorbereidingsperiode. Maar gelukkig went alles, zo ook dit.
Ik kom er al gauw achter dat acht voedingen per vierentwintig uur heel hard werken is. Maar dan héb je, behalve tepelkloven, doorwaakte nachten en borstontstekingen, ook wat. Het is inderdaad heel bijzonder en intiem om zo in het holst van de nacht met mijn baby een hechte band op te bouwen. En dan heb ik het nog niet eens over wat het doet voor mijn figuur. Na een aantal weken fungeren als rond-de-klok melkfabriek pas ik zelfs weer in mijn allernauwste spijkerbroek. En terwijl het snoetje van mijn eerstgeborene als toonbeeld van Hollands welvaren steeds ronder wordt, ziet dat van mij steeds ingevallener uit.
En geen wonder. De hele dag door voel ik me zo opgejaagd als een ADHD-er die zijn ritalin al een hele poos niet meer heeft gehad. Want er zitten maar drie uur (bruto!) tussen de voedingen, hetgeen betekent dat ik mijn tussentijdse bezigheden met een aan Noord-Koreaanse hysterie grenzende precisie moet plannen. Bij de eerste kik uit de babyfoon werp ik een snelle blik op mijn horloge, haast me met twee treden tegelijk de trap op en begin in gedachten al af te tellen: Ready? Steady? Go! Zeker als ik ergens heen ga zonder baby is het voor mij als zogende moeder van het grootste belang dat ik op tijd terug ben, dus voordat mijn borsten zowat uit elkaar springen van ellende en spontaan beginnen te lekken.
En natuurlijk kan ik er op wachten dat het een keer fout gaat. Ik ben in het ziekenhuis op controle bij de gynaecoloog en dacht slim te zijn door even snel alleen te gaan. Big mistake! Ik zit nu al een dik uur te verdoen in een overvolle wachtkamer en begin me langzamerhand zorgen te maken. Inmiddels is het alles bij elkaar al bijna twee uur geleden dat zoonlief heeft gedronken.
Een jonge moeder komt aanlopen met haar baby in een draagstoeltje en gaat tegenover mij zitten. Ik glimlach begripvol naar haar. Als haar baby de overbekende kir-geluidjes begint te produceren die alleen pasgeborenen kunnen maken, is bij mij het hek van de dam. Ik voel een onweerstaanbare stuwing in mijn borsten ontstaan en voordat ik het goed en wel in de gaten heb, ben ik zo lek als het spreekwoordelijke mandje. In lichtelijke paniek begeef ik me spoorslags naar de balie.
Één blik van de dame op de twee prominent natte plekken in mijn blouse en ze escorteert mij- dwars door de rij wachtenden heen – naar mijn afspraak.
Over voorkeursbehandeling gesproken.
© Pascale Bruinen
cool columns 
Ik schiet toe, of eigenlijk vol
Zie vrouwenleed nader uitgelegd
maar zijn er geen vier schouders
die het dragen kunnen?
Kinderen zo welkom zijn heel bepalend
in de structuur cannhet leven
Je gaat er voor.
Zachtjes de trap op
om schone theedoek te grijpen
Doortrekken van de wc
met het risico dat de kleine wakker wordt
Blijven lachen en het wonder blijven koesteren
Hopelijk vind je begrip in de buitenwereld…
Hoi Pascale,
Een pracht verhaal. Ik was het vergeten maar nu we bijna 3 maanden oma en opa zijn is dit heel herkenbaar. Zeker bij mijn dochter en schoonzoon.
Ook als ze bij ons komen met de kleine Lars is het of er een bom ontploft is wat ze allemaal meeslepen.
Ook staat er nu bij ons bijna continue een box in de kamer (is te zwaar om iedere keer naar de garage te slepen) en een logeerkinderbedje op onze slaapkamer, liggen er luiers, spuugdoekjes, pyjamaatjes s, knuffels, een reserve speen etc Ik ben vol verwachting (☺) van deel 2 van je verhaal
Groetjes
Frans
Hallo Frans, wow, daar had ik niet bij stil gestaan maar het babygedoe geldt natuurlijk ook voor de kleinkinderen. Nou ja, minus de borstvoedingsperikelen dan, ha ha! Bij jullie is dus zo’n beetje het hele huis verbouwd. Maar ik heb zo’n donkerbruin vermoeden dat jullie dat he-le-maal niet erg vinden! Veel plezier en geniet er maar van want ook kleinkinderen zijn (te) snel groot. Doe ook de groeten aan Vivian en fijn weekend!
Dag Pascale,
Herkenbaar die lekkende tepels. Mij overkwam het telkens als ik in de SRV wagen stond en de winkelier de flessen melk en pap uit het schap haalde. Voortaan ging ik alleen nog naar hem toe met twee dikke herenzakdoeken in mijn BH.
Bij mij was dat in1976.
Groeten en dank voor de column
Joke
Hoi Joke, ja, moeder natuur heeft het goed geregeld…voor de baby dan. Wij moesten ons daarentegen maar behelpen. Maar het was natuurlijk wel allemaal voor het goede doel. Fijn weekend en bedankt voor je reactie!
Haha geweldig en oh zo herkenbaar!! Ik had alleen 12 voedingen per dag voor hele lange tijd bij mijn oudste (en helaas viel ik er dus niet van af!). Daar zaten dus 2 uur bruto tussen de voedingen (die bij mij destijds wel zo ongeveer 40 minuten duurden, dus tel uit je winst!). Veel meer dan een lopende melkfabriek voelde ik me niet. Dan nog niet te spreken over t kolven naderhand inclusief bijbehorende sterilisatie en schoonmaakprocessen van de gehele kolf uitrusting (ook op t werk deed ik dat minstens 2 tot 3x per dag) en toen dochterlief eenmaal doorsliep iedere nacht om 2 uur de wekker zetten om te kolven (tja, anders had ik immers niet genoeg voorraad om mee te geven naar het KDV. Met geluk kon ik op een nacht 2x 2 uur slapen, waarna ik dan geacht werd fit op mijn werk te verschijnen. Achteraf gezien was dat nog veel trouwens; spruit nr 3 kreeg het klaar om het hele eerste jaar niet door te slapen (zij sliep bij ons op de kamer) en daardoor had ik 8 maanden lang maar 2,5 tot max 4 uur slaap per nacht. Hoe blij kan een mens dan zijn met een beetje slaap! Maar ach…. we doen t met liefde….toch??? 😉
Woa, bij jouw verhaal verbleekt het mijne compleet. Welbeschouwd is het nog een wonder dat we ons toch blijven voortplanten! Maar lees volgende week vooral deel 2…
Daarom ben ik er ook maar mee gestopt! Hihi… Maar leuk, ik kijk uit naar deel twee! 🙂
En als je denkt dat het makkelijker wordt, moet ik je teleurstellen,….:-) :-). Echt die borstvoeding en gebroken nachten ze waren piece of cake tov opvoeden, puberteit en keuzes die gemaakt moeten worden,…….en toch is het en blijft het de mooiste ervaring ooit en zeker de babyperiode 🙂
Helemaal eens. Hadden die mensen die zeiden: “kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen” toch gelijk!
Mijn vaderschap startte ruim 32 jaar geleden. Mijn vrouw had jarenlang haar bedlegerige moeder verzorgd en toen zij met mij trouwde beloofde ik haar plechtig dat ze voor mij nooit hoefde te gaan werken. Eerst maar eens lekker genieten van ons samenzijn. Kinderen was van een latere orde. Daarbij kwam dat ik zelf als de dood was om kinderen in de wereld te zetten ten tijde van de beangstigende wapenwedloop tussen Rusland en de USA. Een nucleaire oorlog dreigde. Wat zou een kind te wachten staan?
Toch kwam na 5 jaar huwelijk onze zoon ter wereld. Na ruim een week naar huis, op 4 – hoog in een flat zonder ligt (portiek-etagewoningen werden ze genoemd) langs de A2 in Maastricht. De flat is intussen afgebroken ten faveure van de tunnel.
Terwijl ik Maastricht probeerde te behoeden voor ongure types, bekommerde mijn vrouw zich over ons kind. Dat ging haar voortreffelijk af, een geboren natuurlijke moeder. Wij kenden nauwelijks problemen en in feite verliep alles vanaf het begin vrij zorgeloos.
Wat ik in jouw relaas lees, is voor mij onbekend terrein.
Inmiddels is mijn zoon vader (sinds 9 maanden) en zijn wij opa en oma. Moeder van ons kleinkind is tijdelijk gestopt met werken en richt zich volledig op het kind. Voor ons natuurlijk ’n hele geruststelling, kunnen wij ons vrolijke leventje samen blijven voortzetten. Af en toe met kleinzoon,. hetgeen ons bijzonder gelukkig maakt en blijkbaar vader en moeder ook. Ook daar vernemen we vrijwel geen perikelen zoals door jou omschreven.
Hebben wij dan zoveel geluk?
Hallo Jacques, dank voor je reactie. Tja, misschien heeft het te maken met alles tegelijk moeten doen. Een veeleisende baan buitenshuis, het huishouden, de kinderen…Het is alleen maar heerlijk als jullie zo kunnen genieten, nu ook van een kleinkind. Wow, dat moet wel heel speciaal zijn. Ik wens jullie veel geluk allemaal samen!
Haha, geweldig! En zo herkenbaar! Nadat mijn man in die tijd geregeld wakker werd met twee natte plekken op zijn rug, hebben wij het lepeltje-lepeltje ook maar afgeschaft! (trouwens, ik ben je even aan het ‘bijlezen’)
Leuk als je ermee kunt lachen. Daar doe ik het voor!