Eén keer heb ik José Mourinho, de voetbaltrainer van wie ik spontaan rode vlekken in mijn nek krijg, in het echt mogen zien en wel tijdens de voetbalklassieker FC Barcelona-Real Madrid in november 2010.

Destijds was hij net teruggekeerd van een schorsing van twee wedstrijden voor heftige kritiek op de scheidsrechter. Tijdens deze kraker mocht hij voor het eerst weer in de dugout zitten.

Vanuit die positie kon hij haarfijn zien hoe zijn team in deze clásico tijdens een ongekend staaltje voetbalschoonheid met 5-0 in zijn hemd werd gezet door de Catalanen. In het begin ijsbeerde hij nog langs de lijn op en neer, zijn karakteristieke weidse en dramatische handgebaren makend. Een aantal keren vloog hij uit zijn dugout om spelers van Barcelona van nabij uit te dagen, hetgeen leidde tot een oorverdovend fluitconcert en de nodige heibel op het veld.

Na de 3-0 bleef hij vooral op de bank zitten. Omdat hij eerder publiekslieveling Lionel Messi ervan had beschuldigd dat deze zich tijdens een Champions League wedstrijd tegen Chelsea had aangesteld, scandeerde het thuispubliek dit keer luidkeels dat Mourinho zelf toneel speelde.The Special One kon het alleen maar lijdzaam aanhoren. Mijn leedvermaak was, hoe kon het ook anders, groot.

Fast forward naar afgelopen oktober. Mourinho is begonnen aan zijn derde seizoen bij Chelsea en beleeft zijn slechtste start ooit. Maar de reuring in de pers gaat desondanks misschien nog meer over de Duitse trainer Jürgen Klopp. Klopp, innig geliefde coach van het robuuste Borussia Dortmund, slaagde er in 2011 en 2012 in zijn club kampioen van Duitsland te maken en haalde in 2013 zelfs de finale van de Champions League, die toen nipt werd verloren van Bayern München.

Op 8 oktober j.l. tekent hij een contract bij FC Liverpool, dat net als Dortmund een echte volksclub is. Het past Klopp als een warme jas want hij is ook wars van uiterlijk vertoon en kapsones. Daar waar Mourinho steevast strak in haute couture kostuum met driekwart lange jas langs de lijn staat, is Klopp immer gehuld in een doodgewoon trainingspak. Hoewel Klopp een hartstochtelijk trainer is die intens meeleeft met het wel en wee van zijn ploeg, is hij wél in staat alles te relativeren. Maar, belangrijker nog: hij lijkt oprecht plezier te beleven aan zijn werk.

Ik was dus erg benieuwd naar de clash tussen deze beide extremen, zeker nu Mourinho op de vijftiende plaats staat met 11 punten uit 10 wedstrijden. Als je een niet met name genoemde speler van Chelsea moet geloven is de sfeer inmiddels zo verziekt door zijn tirades dat deze voetballer liever verliest dan wint voor zijn trainer.

Klopp, altijd in voor een lolletje, had zichzelf bij zijn komst naar Engeland alvast in de underdogpositie gemanoeuvreerd door zich als The Normal One te betitelen. Nodeloos te zeggen dat de gehele Engelse pers, zowel de serieuze als de tabloids, vervolgens totaal losging. Klopp was erin geslaagd zich al onsterfelijk te maken bij de Liverpool aanhang  voordat er ook maar één wedstrijd onder zijn leiding was gespeeld. Misschien ook een geslepen staaltje marketing want sindsdien zijn de voetbalshirts en andere artikelen met deze benaming niet meer aan te slépen.

Ik vind het ondertussen helemaal geweldig. En kon vorige week mijn lol dan ook niet op toen Klopp meneer zuurpruim in eigen huis met 3-1 klop had gegeven.

Hoe special is dat?

© Pascale Bruinen

De felbegeerde kaartjes…

Het is bijna niet te zien maar links naast de zijlijn, ter hoogte van de bal, staat The Special One met zijn grijze broek en donkere jas, uitlokker van het opstootje op deze foto tijdens de clásico.

Helemaal happy op de tribune ..