Haar zucht is diep en komt er haperend uit. Haar handen zijn aan één stuk door in beweging. Ze friemelen aan een opgepropte zakdoek. Vanzelfsprekend een stoffen exemplaar. Ze zoeken tevergeefs naar de juiste bril. Haar vingers kennen geen moment rust en doen hun eigen ding, alsof zij er zelf geen zeggenschap over heeft.

In mei wordt ze 84. Haar haren, al sinds mensenheugenis zwart geverfd, loochenstraffen deze hoge leeftijd. Ook haar huid lijkt er een loopje mee te nemen. Mama is een van de zeer weinigen wier huid, ondanks haar gevorderde leeftijd en jarenlange onbarmhartige geseling door de zon, nog nagenoeg geen rimpels vertoont. Ongetwijfeld een interessant studie-object voor dermatologen.

De jaren mogen dan officieel wel degelijk op de teller staan, haar ijdelheid is er ook als tachtiger niet minder om. Haar opgestoken kapsel ziet er altijd pico bello uit, de lippen worden nog dagelijks gestift en de kleren mooi gecombineerd. Uiteraard met de juiste accessoires.

Ze slaat geen nieuwsuitzending of actualiteitenprogramma over. Ze weet precies wat de prangende issues zijn van het moment. Het eindeloze bloedvergieten in Syrië. Rutte, Samsom en consorten brainstormend over de zoveelste reeks bezuinigingen. Ajax dat  weer kans lijkt te maken op de Landstitel. Er is niks wat haar ontgaat. Ze kan overal over meepraten.

Een tijdje terug is ze zelfs, na zich jarenlang hevig verzet te hebben, toch begonnen aan een computercursus. Nu zit ze niet alleen meer op de laptop, maar is ze zich zelfs aan het bekwamen in het gebruik van de iPad.

Haar lichaam begint inmiddels wel de tekenen des tijds te vertonen. De kleine haarvaatjes rondom het hart zitten dichtgeslibd en zorgen voor kortademigheid bij de minste of geringste inspanning. Volgens de cardioloog niks aan te doen. Haar rug heeft twee hernia-operaties moeten ondergaan en is deels versleten. Lopen gaat gelukkig nog wel, al voelt ze zich het veiligst als ze een wandelstok meeneemt. Maar haar actieradius is redelijk beperkt.

Mama is een echte doorzetter. Geeft nooit op, ook al heeft ze nog zo veel pijn en tegenslag. En daarvan heeft ze in haar leven meer dan genoeg gehad. Desondanks is haar wilskracht enorm, net als haar trots. Ze zal tot de laatste snik blijven vechten om alles zo lang mogelijk zelfstandig te kunnen blijven doen.

Mama. Begenadigde kokkin. Tot aan papa’s dood kookte ze nog dagelijks de lekkerste pasta’s, maakte ze de heerlijkste salades en probeerde ze geregeld nieuw verworven culinaire inzichten uit. Mijn jeugd is doorspekt met legendarische maaltijden, de een nog lekkerder dan de ander. Cordon Bleu; Stroganoff; Goulash; Exotische Kip; Chateaubriand; Gevulde Paprika’s; Kalfsvlees met citroensaus; Reerug met Kerst. De lijst is eindeloos en roept mooie herinneringen op.

De liefde van mama ging door de maag. Koken was altijd haar manier van affectie tonen voor haar gezin en iedereen die haar lief is. Ze heeft mijn vader, die onlangs is overleden, zijn hele leven lang vreselijk verwend. Zij zorgde voor de gezelligheid, huiselijkheid en de heerlijke hap. Het was bij ons thuis de zoete inval. De deur stond voor iedereen open. Gastvrijheid ten top. Niks maakte haar gelukkiger. Als ze kookte was ze in haar element. In haar eigen veilige en vertrouwde wereld.

Sinds papa dood is, heeft ze voor het eerst van haar leven geen zin meer gehad om iets lekkers klaar te maken. “Voor wie?”, vraagt ze mij als ik informeer of ze niet toch weer achter de pannen wil gaan staan. Ik begrijp het. Ze waren bijna 66 jaar samen.

Ik kijk eens goed naar haar. Ze ziet wat bleekjes van het vele binnen zitten. Ze ligt achterover in de comfortabele stoel, haar blik gericht op de tv. Sacha de Boer schreeuwt het nieuws de kamer in. Bij nadere controle staat het volume op 32. Mijn pijngrens is nagenoeg bereikt. Desalniettemin staat ook nog de ondertiteling erbij.

Maar omdat het mama is, is het goed zo. Van haar is er per slot van rekening maar één en die moet gekoesterd worden. Zeker nu.

Mama. Ik wacht op de dag dat ik haar weer in de keuken aantref, enthousiast roerend in een pan met heerlijke spaghettisaus.

Want sommige dingen mogen nooit veranderen.

© Pascale Bruinen