Sinds schrijfster dezes de schone kunst van het columns schrijven met wisselend succes beoefent, hebben mijn kinderen een zesde zintuig ontwikkeld. Namelijk dat van exact en feilloos aan te voelen wanneer ze iets gezegd of gedaan hebben dat wel eens in een van mijn pennenvruchten kan opduiken.

“Opgepast! Elk ding dat je vanaf nu nog zegt kan in een column belanden”, waarschuwt zoonlief zijn zus vanuit een tot dusverre onvermoede beschermingsdrang. Omdat hij (terecht) verre van gerustgesteld is door mijn zo onverstaanbaar mogelijk gemompeld antwoord vraagt hij mij op de man af: “Sta ik daar soms ook met mijn echte naam in?” Ik schiet in de lach en ontken hevig, conform de waarheid.

Dan komt hij opeens met een welgemeend advies aan mijn adres over een heel ander onderwerp. Het wordt ingeluid op een wijze die geënt is op de bekende reclamespot. “Weet je wat jij eens zou moeten doen? Jij zou een boek moeten schrijven over je opvoedtheorieën. Ik weet ook al een mooie, pakkende titel ervoor”.

“Oh ja? Nou, dan ben ik benieuwd”.

“Noem het “Het Regime”. Net als in een bananenrepubliek waar absolute dictatuur heerst. Zo doe jij het hier ook”. Hij kijkt mij doodernstig aan.

Oef, dat is even slikken. Meent hij dat nou? Mijn manier van opvoeden is zeker niet overdreven streng en altijd heel rechtvaardig. In mijn ogen in ieder geval. Zéker niet dictatoriaal. Net als ik hem er verontwaardigd op wil wijzen dat in ons huis wel degelijk democratische vrijheden gelden, zie ik dat hij het uitproest. “Je had je gezicht eens moeten zien, echt te gek!” Als hij enigszins bekomen is, krijg ik een dikke knuffel van hem die voelt als een warm bad.

“Nee hoor, mam”, zegt hij terwijl hij de keuken uitloopt, “het is hier echt geen bananenrepubliek. Denk eerder aan België, compleet stuurloos en met geen idee hoe het verder moet”.

En voordat ik de (vuile) vaatdoek in zijn grijnzende gezicht kan duwen, trekt hij de glazen deur snel achter zich dicht en kan ik alleen maar toezien hoe hij door het raam zijn tong uitsteekt en zich rap uit de voeten maakt.

Ach, ik hou van België en beschouw het dus maar als een compliment. Bovendien is er nog een lichtpuntje.

Mijn geliefde zoon houdt in ieder geval de politieke actualiteit goed bij.

Pascale Bruinen

Heb jij ook zo’n moment meegemaakt waarin je kind of puber je eventjes een spiegel voorhoudt? Vertel hier jouw persoonlijke ervaringen. Schroom niet, we komen vroeg of laat allemaal aan de beurt…