Ook aan alle goede dingen komt een eind…

Lieve lezers,

Sinds eind 2011 heb ik met veel plezier honderden columns geschreven voor deze blog. Nu is het moment gekomen dat ik daarmee ga stoppen. Niet omdat ik columns schrijven niet meer leuk vind, juist verre van dat, maar omdat – na ruim een jaar freelancebestaan – voor mij de tijd rijp is om keuzes te maken.

Eén van die keuzes behelst dat ik voortaan niet langer wekelijks op vrijdag een nieuwe column op mijn blog zal plaatsen, ’s woensdags voorafgegaan door de welbekende sneak peek. In plaats daarvan ga ik mijn tijd en energie voortaan besteden aan een derde boek, nieuwe schrijfklussen, diverse projecten en andere inspirerende activiteiten zoals het geven van lezingen.

Een andere keuze is dat vanaf nu mijn website, http://www.pascalebruinen.com, mijn primaire bron van communicatie met de buitenwereld zal zijn. Op mijn website is veel te zien, te lezen en te beleven. In het menu van mijn website zijn onder meer de blogpagina’s Inspirator, Nieuws en Goeroe op Gympen te vinden waarop ik telkens inspirerende berichten, foto’s, nieuwtjes, columns en blogs zal posten. Deze kun je ook liken en je kunt je daar eveneens aanmelden om me te volgen.

Op de Inspirator-pagina vind je bijvoorbeeld mijn interviews in de reeks ‘Drijfveren’, vraaggesprekken met bekende Limburgers over hun passie, hun succes en hun antwoord op de vraag wat zij onder geluk verstaan. Tot dusverre waren Deborah en Daphne Marquet, beter bekend als De Dansende Tweeling die furore heeft gemaakt in Parijs en Las Vegas, aan de beurt. Iedere maand verschijnt een nieuw interview. Zo komen de volgende maanden nog aan bod documentaire fotograaf Nico Bastens, theaterdier Peter Noten, manager van Ronald McDonald Kindervallei Thea Coolen, de vermaarde kunstschilder Chrit Rousseau en klarinettiste/saxofoniste/doedelzakspeler van het André Rieu Johann Strauss Orkest Manoe Konings. Stuk voor stuk zeer inspirerende en succesvolle mensen die hun advies hoe je succesvol kunt zijn met ons willen delen. Mis ze dus niet!

Daarnaast kun je op mijn website veel informatie vinden op de pagina’s ‘Schrijver’, ‘Spreker’ en ‘In de Media’. Ook is er een digitaal moodboard waarop ik sfeervolle foto’s plaats die wisselen met de seizoenen. Mijn website heeft eveneens een Engelstalige versie.

Zoals bij alle goeds waar een einde aan komt, doet me dit ook wel een beetje pijn (al doe ik het mezelf aan). Cool Columns is voor mij heel belangrijk geweest. Toen ik mijn allereerste blog publiceerde op 31 december 2011 was dat voor mij een enorme mijlpaal omdat ik destijds officier van justitie was en daarom nooit op social media te vinden was. Ik zat toen in mijn dichtgeklapte oester. Maar het schrijven over de meest uiteenlopende – vaak vrolijke – onderwerpen gaf me lucht en een ongekend gevoel van vrijheid. Beetje bij beetje durfde ik mezelf steeds iets meer te laten zien. En hoe meer ik dat durfde, hoe meer verbinding ik maakte met jullie, mijn trouwe lezers, totdat de oester zich helemaal had geopend. Jullie hartverwarmende reacties op mijn blogs gaven me vleugeltjes.

De afgelopen vijf jaar heb ik dankzij het schrijven van zoveel columns op mijn blog ook heel veel geleerd, niet in de laatste plaats over mezelf. En tenslotte zijn deze blogs de basis geweest voor het idee om ook op zo’n persoonlijke wijze over mijn toenmalige werk als officier van justitie te gaan schrijven, hetgeen geleid heeft tot drie jaar lang een wekelijke column in het Algemeen Dagblad, twee boeken en één gloednieuwe carrière.

Maar wat ik inmiddels ook heb geleerd is dat alles voortdurend verandert en dat is in mijn geval ook zo. Ik ben niet meer dezelfde persoon als vijf jaar geleden en ik voel dat ik andere accenten moet gaan leggen. Dus dat doe ik ook. Kwestie van durven loslaten en iets nieuws beginnen, al sluit ik zeker niet uit dat ik soms toch nog wel eens via Cool Columns van me zal laten horen…

Lieve, lieve lezers en volgers. Ik ben jullie oprecht dankbaar voor al jullie aandacht, reacties, schouderklopjes, aanmoedigingen, adviezen, tips, lieve berichtjes, mooie wensen, kritische noten en alles wat jullie in de loop der jaren aan mij hebben willen laten weten. Ik realiseer me maar al te goed dat het in deze vluchtige tijden een hele eer is als iemand de tijd neemt om iets écht te lezen, helemaal tot het einde. Dank daarvoor!

Maar niet getreurd, wekelijks een nieuwe column op Cool Columns stopt dan wel, maar ik ga zelf natuurlijk lekker door met schrijven!

Dus hopelijk tot ziens op mijn website http://pascalebruinen.com waarvan je onderstaand een aantal foto’s aantreft om je een idee te geven.

Veel liefs van Pascale

schermafbeelding-2017-03-02-om-14-24-09

Homepage

schermafbeelding-2017-03-02-om-15-02-57

Schrijver

schermafbeelding-2017-03-02-om-14-37-20

Spreker

schermafbeelding-2017-03-02-om-15-06-41

Inspirator

schermafbeelding-2017-03-02-om-14-27-17

Moodboard

schermafbeelding-2017-03-02-om-14-28-45

In de mediaschermafbeelding-2017-03-02-om-14-30-30

Nieuws

schermafbeelding-2017-03-02-om-14-35-46

 

 

Goeroe op Gympen

Last Christmas

Oh, the good old days. Ik betrap me erop dat ik rond deze tijd van het jaar heimwee heb naar de tachtiger jaren. En dan vooral naar Last Christmas, de ultieme kerstvideoclip van Wham! Alle ingrediënten voor de Kerst uit mijn dromen waren erin aanwezig: eindelijk een witte Kerst van onbezorgd lol trappen met leeftijdsgenoten. Een Kerst van sneeuwballen gooien en sneeuwpoppen maken. Maar bovenal een Kerst van een romantisch knapperend haardvuur en met George Michael als mooiste aller cadeaus onder de boom.

Omdat een blog net een biechtstoel is, zal ik hier maar meteen bekennen dat ik destijds een mega crush op de leadzanger van Wham! had. Zolang jullie het maar niet verder vertellen.

Als twintiger zwijmelde ik dus bij die beelden van een grote vriendengroep die in zo’n gemütlich ondergesneeuwd chalet lekker samen Kerstmis ging vieren. Dat wilde ik óó-óók! In plaats daarvan zat ik temidden van allemaal ouderen en gillende neefjes passief-agressief met mijn vork in een reerug te prikken terwijl buiten de regen met bakken naar beneden kwam. Ik zou toen, prettig gestoord als ik ongetwijfeld was, met alle liefde één van mijn vitale organen hebben gegeven als ik in die clip de plaats van die meid met de geinige zwarte krullenbos had mogen innemen.

Want wat was ik jaloers! Ik liep nog net niet groen aan als ik zag hoe ze liefdevol met elkaar door het witte poederige landschap dartelden, stiekem toch-nog-steeds-verliefde blikken uitwisselden aan de kerstdis en dat intieme moment met die gevallen kerstslinger beleefden (George druk in de weer met zilveren kerstslinger boven in de boom; krullenbos op een lagere plek aan het hannesen met een kerstbal; George die zijn kerstslinger laat vallen (expres???); in zijn stuntelige poging om die op te vangen komt hij – oh toeval! – nét iets te kort naast krullenbos neer, waarna ze elkaar nét iets te lang betekenisvol in de ogen kijken). En omdat ik die 4 minuten en 30 seconden lange clip in een masochistische bui ook nog had opgenomen, zag ik ze om de haverklap.

Noem me naïef maar in die tijd had ik echt niet door dat Mr. Michael van de herenliefde was. Hij wist het toen natuurlijk zelf wel, al probeerde hij nog zo de schijn op te houden. Maar in die tijd zagen mijn onbevangen ogen alleen een lekker ding met een geweldige bos haar, parelwitte tanden, mooie ogen en een goed lijf. Een Griekse God was er niks bij. En dan die stem! Anno 2013 kan ik in mijn verdediging alleen maar aanvoeren dat ongeveer de helft van de wereldpopulatie er toen net zo over dacht, inclusief niemand minder dan Prinses Diana die hem gorgeous vond.

Als ik de clip nu bekijk, breekt het zweet me uit. Niet omdat Georgie mij zo opwindt, maar omdat ik werkelijk stekeblind moet zijn geweest om niet te zien dat de goeie jongen nog uit de kast moest komen. Die halflange, geblondeerde, übergestylede en geföhnde haren! Die oorbelletjes links én rechts! En, nu ik er nog eens heel goed naar kijk, de make-up die hij ongetwijfeld op had. Het moment waarop hij met een bontmuts over zijn weelderige blonde lokken met gebronsd gelaat en verdacht roze lippen peinzend staat te kijken naar zijn in de sneeuw spelende vrienden (oh, wat zielig, zo helemaal alléé-héén!) vind ik dat hij zelfs meer op een vrouw dan op een man lijkt. Dit noemen ze ook wel voortschrijdend inzicht.

Mijn toenmalige vriendje, die dit uiteraard wel meteen door had, vond mijn fascinatie voor George dus allerminst bedreigend maar juist amusant. Wat hem ertoe bracht om tijdens menig videoclipmoment  expres te roepen dat ik toch geen schijn van kans maakte omdat ik nu eenmaal geen jongen was. Ik was daarvan niet gecharmeerd. Hoe kón hij nou zoiets zeggen? Terugkijkend verkeerde ik toen misschien – net als mijn idool zelf – in een hevige ontkenningsfase.

Toch blijft de clip leuk. Het is een icoon uit de eighties. Die haarcoupes. Die super oversized kleren. De herinneringen die hij oproept aan mijn eigen twentysomething jaren.

Het liedje heeft de tand des tijds glansrijk doorstaan. Het is en blijft een heerlijke kerstplaat die nog vele jaren mee kan. Dus de komende weken zal ik dit nummer tot vervelends toe opzetten om met gesloten ogen te genieten van zijn warme stem doorspekt met jinglebells en kerstklokken.

En als George, lichtjes hijgend en met precies de juiste dosis heesheid, de passage bereikt waar hij happy christmas fluistert, is het kerstgevoel compleet.

Mijn Kerst kan niet meer stuk.

© Pascale Bruinen

Last Christmas

 

Oordeel zelf…

Last Christmas2