2016. Wat voor jaar was dit eigenlijk? Puur afgaande op de breed uitgemeten nieuwsberichten over Syrië, Turkije, Rusland, de Brexit, schier eindeloze vluchtelingenstromen, extremistische aanslagen, de weinig verheffende manier van communiceren van sommige Nederlandse politici en de uitkomst van de (kennelijk gemanipuleerde) presidentsverkiezingen in de Verenigde Staten lijkt het alsof het één doffe ellende was. Maar is dit ook echt zo?

De inkleuring van een jaar is volledig subjectief. Als je geneigd bent om snel ongerust te worden, hoef je maar naar de journaals te kijken om daarvan prompt de bevestiging te vinden. En was je onverhoopt nog níet bezorgd vanwege terrorisme of het in gevaar zijn van de wereldvrede, dan wordt je dat wel na het aanhoren van allerlei deskundigen die hun podium in Nieuwsuur en soortgelijke programma’s gretig gebruiken om hun waarschuwingen voor mogelijk onheil met het kijkerspubliek te delen. Vanaf een bepaald punt gaat al dat gepraat over dreigingsniveaus – oorspronkelijk bedoeld als informatieverstrekking – echter onbewust over in een iets dat bijna kan worden opgevat als een uitnodiging om toe te slaan, al was het maar om de eigen voorspelling te zien uitkomen c.q. andermans voorspelling waar te maken.

Zo wordt het steeds moeilijker om oorzaak en gevolg uit elkaar te houden en dus ook om duiding te geven aan gebeurtenissen.

Ik kies ervoor om mijn aandacht vooral te richten op positief nieuws. En dat was er ook genoeg in 2016, je moet er alleen harder naar op zoek tussen alle narigheid die je op een presenteerblaadje krijgt aangereikt. Zomaar een greep uit het opwekkende binnenlandse nieuws: de werkloosheid is gedaald, de economie trekt verder aan, het consumentenvertrouwen is op het hoogste punt in negen jaar, ‘ we’ behaalden negentien olympische en 62 (!) paralympische medailles en Max Verstappen stal de harten van alle F1 liefhebbers. Buitenlands goed nieuws: in tegenstelling tot wat ons gevoel ons ingeeft neemt het aantal oorlogen, moorden en terroristische daden al jaren af. Ter vergelijking: momenteel woeden er elf grote gewapende conflicten in de wereld, in 1990 waren er dat nog 26. En er is meer mooi nieuws: wereldwijd neemt het aantal in het wild levende tijgers weer toe, drones zorgen in Zuid-Afrika voor een sterke terugloop in het aantal gestroopte neushoorns, een Britse kapper geeft daklozen gratis knip- en scheerbeurten, Nigeria neemt verstrekkende maatregelen tegen corruptie en in Bahrein dansen Joodse mensen samen met moslims ter gelegenheid van de viering van Hannukah, een Joodse feestdag.

Maar het meest tot de verbeelding sprekende positieve nieuws vond ik dat van ‘onze’ zesjarige Tijn, het ongeneeslijk zieke jongetje dat het met zijn spontane nagellakactie voor elkaar kreeg om 2,6 miljoen euro op te halen voor Serious Request zodat longontsteking bij kinderen kan worden bestreden. Als je vanuit zo’n uitzichtloze situatie in staat bent om je op deze hartverwarmende manier voor andere kinderen in te zetten, ben je een hele grote meneer.

Time Magazine koos Trump tot ‘Person of the year’ 2016.

Voor mij kan dat er maar één zijn en die heet Tijn.

© Pascale Bruinen